Skyline New York

Wij zijn onze woning wat aan het oppimpen en daarom moest ik laatst denken aan een gebeurtenis van vroeger. Ik was een jaar of 19 en woonde net samen met mijn ex in Rijsenhout. We wilden wat aan de muur in ons huisje om de boel een beetje op te pimpen. Het was trouwens een ontzettend knus, tweekamerappartementje met uitzicht over een groot grasveld en een lekker terras waar we regelmatig de BBQ aanstaken. Alles mini-mini, maar voor ons tweetjes destijds prima te doen. Goed, iets op de muur. Een schilderij, maar wat dan. Toen kwam er een keer, hoe toevallig, een verkoper aan de deur met schilderijen. We konden uitkiezen. We kozen voor de skyline van New York, toen nog met de Twin Towers. Vooral, omdat de verkoper (achteraf een gladde charlatan, maar we waren jong, bleu en een beetje naïef) een schrijnend verhaal vertelde over het desbetreffende werk. ‘Deze skyline is gemaakt door een jongen zonder armen. Hij schilderde de skyline met zijn voeten.’ Begon de verkoper en ging een stap verder door voor te doen hoe de penseel tussen de tenen van de schilder geklemd moet hebben gezeten (hij had tevens een vork gebruikt om de strepen zo recht mogelijk op het doek te krijgen. Tja mij kon je op dat moment alles wijsmaken) en dat die tenentechniek heus niet gemakkelijk geweest moest zijn. De gehandicapte schilder, maar vooral de verkoper, zou natuurlijk buitengewoon blij zijn als wij dit specifieke schilderij aan zouden schaffen. Het was toevalligerwijs wel het duurste uit het assortiment (we hebben er zeker meer dan honderd gulden voor neergeteld), maar hé, een werk dat zo bijzonder tot stand was gekomen verdiende een mooie plek aan onze muur en, niet onbelangrijk, de winst ging uiteraard naar de onfortuinlijke kunstenaar. Bleuer dan bleu waren wij. Zo groen als gras op het gebied van kunst. De verkoper wilde wel gelijk even cashen en gaf een kaartje met zijn nummer voor eventueel meer werk. Met trots toonden we ons nieuwe schilderij aan een ieder die bij ons over de vloer kwam. En nu komt het: een paar maanden later liepen we ergens (het zal een markt geweest zijn of Xenos, wie zal het zeggen) en ja hoor, daar hing ons ‘unieke’ schilderij! En bij nader inzien in de graaibakken, bleef het er niet bij één! Pure oplichting, maar bovenal pure domheid van ons. We hebben er wel om kunnen grinniken. Nadat we eerst tegen onze vrienden hadden opgeschept over de onalledaagse schildertechniek, moesten we nu met de billen bloot en vertellen dat we flink in de zeik genomen waren. Het nummer op het kaartje was uiteraard net zo vals als het hele ‘kunstwerk’ waar we net onze zuurverdiende spaarcentjes in hadden gestoken. Ik heb nooit meer een schilderij aangeschaft uit een bepaalde kunstcollectie. Ik heb er geen verstand van en zal dat ook nooit krijgen. Soms vind ik iets gewoon mooi, maar of dat nu honderd, duizend of zelfs tienduizenden euro’s waard is dat kan ik werkelijk niet beoordelen. Ik was geen kunstkenner en zal dat ook nooit worden. Dat ik niet de enige ben bewijzen tv-programma’s wekelijks. Sterker nog; er was een keer een uitzending op televisie waarin, uitermate intellectueel kijkende, programmamakers op een kunsthandel een IKEA schilderij toonden aan de bezoekers ter waarde van 25 euro 95 met de vraag hoeveel ze dachten dat het moest opbrengen. Er werd bij verteld dat dit het werk betrof van de wereldberoemde kunstschilder IKE Andrews.. Een aantal personen zetten zeer hoog in en schatten bedragen die uiteenliepen van duizend tot maar liefst tweeënhalf miljoen euro! Sommige geïnter¬viewden lieten zich zelfs verleiden tot quasidiepzinnige filosofieën. Zij stonden nog meer voor schut dan ik destijds als starter op de woon- en decoratiemarkt.. Momenteel ben ik, samen met mijn huidige hubbie, op zoek naar een nieuw doek op onze (binnenkort fris, licht gestucte) muur dus adviezen zijn meer dan welkom. Een skyline wordt het in ieder geval niet. Waar dát schilderij trouwens gebleven is? Geen idee. Wellicht is er iemand mee naar Tussen Kunst en Kitsch?!