Zaterdag kwam ik terug van een weekje zon, maar de kermis kon niet kouder zijn bij thuiskomst; in mijn mailbox een bericht van Peter van Eick, de directeur van het Crown theater waar ik vrijwilliger ben, met de mededeling dat we definitief géén zesde seizoen krijgen. Al vier jaar ben ik bezig voor het theater. Eerst een jaar alleen de persberichten voor de Nieuwe Meerbode, maar de laatste drie seizoenen actief als lid van het marketingteam. En dat is, uhh was, ontzéttend leuk vrijwilligerswerk. Mijn taak was onder andere dus de pers, waarover straks meer, maar ook berichten schrijven voor social media, waaronder Facebook, Twitter en sinds kort Instagram, promoties bedenken voor het stimuleren van de kaartverkoop, voorstellingen begeleiden als PM-er en overige marketingwerkzaamheden. Tweewekelijks kwamen we bij elkaar in de Ron Brandstederzaal met ongeveer tien mensen. Allemaal mensen met een theaterhart. Ik zal mijn collega’s gaan missen, want natuurlijk was het werk, maar we deelden ook veel gezelligheid met elkaar. Heerlijk brainstormen en gaan voor hetzelfde doel; die theaterzaal vol zien te krijgen keer op keer. Aan de ene voorstelling moesten we harder trekken dan aan de andere, maar daar zagen wij allen een uitdaging in. Mijn taak was ook om interviews af te nemen met artiesten die in de theaterproducties speelden. Zo heb ik menig bekende Nederlander mogen spreken, meestal telefonisch. De eerste die ik belde, dat zal ik nooit vergeten, was Martin Gaus, je weet wel, die van de Natte Neuzen Show en Dierenmanieren. Ik draaide zijn nummer en hing voordat ie overging direct op. Wat was dat nou? Zenuwen? Ja, daar leek het op. ‘Kom op, Miran’, vermaande ik mezelf. ‘Doe niet zo suf’. Toch best eng vond ik het. Hoe zal zo’n BN-er reageren, waarschijnlijk kortaf, geen tijd en misschien stel ik wel heel stomme vragen, of slaat mijn stem over. Dat nerveuze gedoe was eens en nooit meer, want hij bleek, net als zovelen die volgden, ontzettend geduldig en gaf antwoord op al mijn, vooraf opgeschreven, vragen. Zo heb ik Ali B gesproken, Vincent Croiset, de knappe Rick Engelkes, Grand van Forsyth, Jan Keizer (van BZN), Jan Dulles (een van de 3JS), Mariska van Kolck, Sabrina Starke, Peter Tuinman, Jochem van Gelder, zangeres Do (die zelfs nog even bij me aanschoof in het Weekendmagazine op Radio Aalsmeer), Sita, Joep Onderdelinden, Wouter Hamel en zelfs Ivo Niehe. En dat is zeker nog niet alles. Ik mocht iedereen die op dat podium ging staan het hemd van het lijf vragen en daar schreef ik dan lekker over. En dat las jij dan lekker in de Meerbode onder de rubriek ‘Theatertip’ of elders in de pers. Had ik al gezegd dat ik dat ontzettend leuk vond om te doen? En dat ga ik nu allemaal missen! Zo ontzettend jammer. Ik val heus niet in een zwart gat hoor, vind vast weer ander nuttig vrijwilligerswerk, maar hoop zo dat een doorstart er ooit toch nog van komt.. Donderdag ga ik in ieder geval nog gezellig met mijn ouders naar de voorstelling ‘Yes, we meet Again’, zondag ga ik met al mijn collega’s swingen bij ‘Soul of Motown’ (voor beide voorstellingen zijn nog kaarten!), half mei komen we als marketingteam nog een keer bij elkaar (dit keer niet om de puntjes op de i te zetten, maar om er een punt áchter te zetten) en dan hebben we met elkaar ook nog de jaarlijkse BBQ, die dit keer het galgenmaal blijkt te zijn. We gaan lol maken met elkaar, heus wel, maar ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat mijn theaterhart huilt.. Dag Crown, dag lieve collega’s.. Snik.