Vuur & Licht was dit jaar weer top. Vaak keken we vanaf de Stommeerweg, maar nu belandden we op een boot. De boot van Ton, waar we ook jaarlijks de Gay-Canal-Parade in Amsterdam op vieren. Vanaf het water is het toch altijd een extra dimensie. Je zag ook goed het samenspel tussen Watertoren Aalsmeer en Loswal Kudelstaart. Geweldig dat aan ons gezellige buurdorpie was gedacht. Zo dobberend op de Poel bracht mijn gedachten even terug naar de tijd dat wij nog een boot bezaten. Een flinke motorkruiser waar we vakanties op hebben doorgebracht in Zeeland, Brabant, de Randmeren, etc. Een heerlijke tijd. Maar waar ik nu vooral op doel is onze laatste ‘verlichte botenshow’ op onze Discovery, zoals ze gedoopt was (met de klemtoon op véry, als in very much). Het verliep niet helemaal zoals wij wilden. We hadden lichtjes rondom bevestigd en aangesloten op de aggregaat voorop de punt, de nodige proviand aan boord gehaald en een lading vrienden. Discovéry hing scheef in het kanaal, maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden lol. Totdat de motor ging koken. Wolken stoom kwamen vanonder het luik. De medepassagiers hadden geen flauw benul dat bij manlief en mij de paniek was uitgebroken. De muziek overstemde de boel. Het was goed mis. Boot aan de kant, verbaasde blikken ‘waarom stoppen we?’ en motor uit. De poeli was van de motor afgeschoten en kon uit de bilge worden opgevist en na afgekoeld te zijn weer op dat motorblok bevestigd worden. Het klinkt allemaal wat technisch, maar in die tijd kon ik het woord poeli niet meer horen. Het was het begin van het einde van ons boottijdperk. Hoe we de verlichte show zijn uitgevaren weet ik niet meer, maar het plezier was bij ons behoorlijk voorbij die avond, dat kan ik me nog herinneren. Het zit erin dat we een extra biertje/wijntje hebben genomen tegen de schrik. Helaas moest de motor worden gereviseerd, maar nadien hebben we alleen maar pech met dat ding gehad. De vakantie na de (dure) revisie viel letterlijk in het water. De poeli (daar is ie weer) schoot er regelmatig af met kokende motor tot gevolg en tot overmaat van ramp brak onze stuurkabel in een sluis. We konden niet meer voor- of achteruit. Vriendjes waar we mee waren hebben zich suf gesleept. Het werd een bootvakantie om nooit te vergeten. Daarnaast heeft het een week geregend toen we in de haven van de Beekse Bergen lagen, maar onze kindjes (2 van hun en 1 van ons) hebben dat gelukkig niet in de gaten gehad. Ik heb op een nacht ook de dokter nog moeten bellen met een acute galsteenaanval en werd onwel van de geiser die gas lekte, dus nogmaals, een vakantie om nooit meer te vergeten. Wat we wél zeker wisten is dat we Discovery na thuiskomst direct in de aanbieding gingen gooien. Uiteraard hebben we de motor opnieuw laten checken en hij is, op kosten van de in gebreken gebleven monteur, hersteld, dus toen we hem afleverde was ie goed. En wat er verder van geworden is, geen idee. Nooit meer iets gehoord. We hebben van het geld een knappe gezinswagen kunnen kopen en tegen elkaar gezegd dat we ‘ooit wel weer’ een bootje gingen aanschaffen. Een kleiner exemplaar, maar in Aalsmeer zonder boot? dat leek ons ondenkbaar. Dit verhaal heeft tien jaar geleden plaatsgevonden en het bootje is er nog steeds niet. We hebben het tot nu toe ook nog niet echt gemist, hoewel het af en toe best kriebelt.. Maar aankomende zaterdag stap ik weer op de sloep van Ton met een lading vriendinnen en dan ben ik stiekem toch blij dat ik zelf niet hoef te sturen. Fijne Pramenrace!