Kwetterende vogels, koerende duifjes in de dakgoot, trippelende spreeuwenpootjes op mijn dakkapel, blaffende hondjes naar alles wat beweegt, (feest)geluiden uit tuinen, spelende kinderen, pratende buren. Het zijn allemaal geluiden die inherent zijn aan wonen in een Hornmeerrijtje. Het lawaai van laag overvliegende kerosinebakken en het voorbijrazende N201verkeer bij een verkeerde windstand neem ik daarbij nog op de koop toe, maar waar ik maar niet aan kan wennen zijn de ruziënde katten op mijn schuurdak. En dan bedoel ik vooral de vaak nachtelijke ruzies. Het begint meestal rond een uur of vier, half vijf en het zijn meestal dezelfde twee. Die kunnen elkaar niet luchten of zien. Omdat ik behoorlijk licht slaap hoor ik het al bij het beginnende ‘geklets’ tussen de twee kattenhaantjes. Het ontaard meestal in een fikse ruzie wat dan weer gepaard gaat met complete gevechten. Dit maakt een herrie, dat wil je niet weten. Soms denk ik dat ze elkaar aan het vermoorden zijn! Ik zit in ieder geval recht overeind in mijn bed en kan daarna de slaap voor de laatste uurtjes nog maar moeilijk vatten. ‘Kun je dan geen herriestoppers in je oren doen?’ Jawel, dat doe ik ook, maar die raak ik meestal na een paar uurtjes kwijt tussen de lakens en je raadt het al, dat is natuurlijk rond een uur of vier, half vijf.. Uiterst irritant. Natuurlijk roep ik heel hard kkssssshhhtt of zoek de plantenspuit, maar als ik naar beneden ben gestommeld en de sleutel van het achterslot nog niet heb omgedraaid, zijn ze meestal gevlogen. Het leed is voor mij dan al geleden. Ik ga morrend weer twee trappen op en probeer nog een paar uurtjes de slaap te vatten. Grrrr. Zelf heb ik geen kat of hond en dat is niet omdat ik niet van beestjes hou, ik heb regelmatig de zwarte poes van de buren op bezoek. Sterker nog; ik weet dat ze de kaaskattensnoepjes prefereert boven die met vissmaak. Maar ik wil er zelf gewoon geen. Dat ik wel last heb van de dieren van een ander vind ik op z’n zachtst gezegd nogal vervelend. Het blijft namelijk niet bij lawaai. De buitenkussens van de loungeset in mijn schuilhut zitten steevast onder de kattenharen en modderige pootafdrukjes en de stam van mijn mooie seringenboompje in de voortuin wordt standaard gebruikt als krabpaal en ziet er niet meer uit. Katten zijn schone diertjes dus begraven ze netjes hun gedane poepje in mijn tuin(!) Ons, nog steeds in leven zijnde, konijn, daar heeft echt niemand last van heeft. Die zit een beetje in zijn hok te zitten (formaat kippenren, dus ruimte genoeg) en mag soms even ‘luchten’ in onze eigen tuin. De keuteltjes die hij daarbij laat vallen, ruimen wij eigenhandig op en we zorgen ook dat ie niet bij buren in perkjes zijn behoefte gaat zitten doen. Lijkt me niet meer dan logisch. Toch denken sommige katteneigenaren daar blijkbaar anders over. Zij moeten denken; ‘Huppekee Poekie, ga maar lekker buiten spelen, dan heb ik binnen geen last van je’. Zoiets. Ik heb er geen verklaring voor. Maar is het misschien niet mogelijk om ze op z’n minst ’s nachts binnen te houden? Zorg voor een verse kattenbak en laat uw beest de úwe blijven. Het is maar een vraag hoor en zeker geen bedreiging. Ik beloof u dat ik het ook ten alle tijden houd bij de plantenspuit, want al gaan mijn gedachten soms uit naar grover geschut, ik blijf ondanks alles wél een dierenvriend, zij kunnen er tenslotte niets aan doen. Wrrrauuuwww.