Ik ben een echte Aalsmeerse; geboren in plan Blom in Oost, verhuisd op mijn achtste naar de Hornmeer, een paar jaar in Zuid vertoefd en na wat rondzwervingen buiten mijn dorp, met gierende banden weer terug in een heerlijk huis met, als je een beetje moeite doet, uitzicht op onze prachtige watertoren. Ik heb dan ook nog geen pramenrace overgeslagen. Dat doe je niet als Aalsmeerder. Bij zo’n festijn móet je gewoon aanwezig zijn. Ik heb echter nog nooit op een praam gezeten, dus niet officieel deelgenomen. In de beginjaren vaarden we met een hele groep vrienden mee op een vlet. Ook een platbodem. Dus als we dan langs het zorgcentrum kwamen, meestal voorop omdat we een mooi plekkie wilden bemachtigen om de race te aanschouwen, dachten dan ook veel bewoners dat we eerste lagen en werden we luid bejubeld. We lieten het maar zo. Deden een fijne wave en lachten ons natuurlijk kapot. Sommige vrienden van toen zie ik gelukkig nog steeds en de anekdotes over die tijd zijn niet van de lucht. We worden merkbaar ouder, maar dat terzijde. Later kocht ik een eigen bootje en dan lagen we meestal met een hele rits andere boten ergens voor anker op de kleine Poel. Daar kwamen de pramen van dichtbij langs en konden we ze goed zien. Wat een dolle boel. De hele dag dansen, gillen, lachen en zwaaien naar bekenden. Echt een Aalsmeers onderonsje. Toen ik, inmiddels vijftien jaar geleden alweer, mijn huidige man leerde kennen, die oorspronkelijk uit Bussum komt, moest ik hem natuurlijk uitleggen wat die Pramenrace nu eigenlijk inhield. Maar hoe leg je dat nu uit aan een buitenstaander, iemand die de race nog nooit heeft meebeleefd? ‘Prammenrace?’ ‘Nee, Prámenrace, met één M.’ ‘Oh ja.’ ‘Nou uh, het is dus een soort carnaval, maar dan op het water.’ Waarop mijn nuchtere Noordhollander destijds reageerde: ‘Ik ben niet zo van het carnaval hoor.’ ‘Nee, maar dat is het ook niet echt. Het is meer een megafeest op het water, met muziek en verklede mensen, aangepast aan het thema, wat jaarlijks anders is, en met versierde houten boten, die in de winter onder water liggen en waar vroeger de seringenstruiken mee van de eilanden werden gehaald, oh, en ze moeten met een speciale Penta motor worden aangedreven, anders word je gediskwalificeerd, en de vereniging heet SPIE, dat is de Stichting Pramenrace In Ere. Wel toepasselijk, want als je spietje breekt van de Penta…’ Nou ja, je snapt het al. De ogen van mijn, toen nog, vriend werden groter en groter en hij ging er zelfs een beetje dom bij kijken. Totaal geen idee waar ik het allemaal over had. Inmiddels is hij net zo verslingerd aan die Pramenrace als ik. We slaan echt geen jaar over. Dit jaar stond ik op een varende discoboot in fleurige Ibizakleding met vijfentwintig gezellige meiden en manlief heeft voor het eerst de race mogen meevaren als deelnemer. Volledig verkleed. Rondom gelukkig. Wat een feest. Hij is dan ook ontzettend goed ingeburgerd in mijn dorp en dat werd nog eens benadrukt toen we vorige week over de braderie liepen. Ik moest net zo vaak aan hem vragen ‘wie was dat’, als hij aan mij. Haha, meneer Wilders zou trots zijn op zo’n goed gelukte integratie. Eentje uit het boekje.