Zo, aankomend weekend maar eens he-le-maal niets.. Lekker thuis, eventueel in de tuin, beetje bankhangen, wellicht de boel aan kant maken, maar verder niks, nada, noppes. De feestweek hakte er wel weer aardig in! De eerste zaterdag natuurlijk dat machtige vuurwerk dat ik heb mogen aanschouwen vanaf de kant bij de Kunstgalerie aan de poel, toen een avondje feesttent. Dit keer de woensdag gekozen met fijne Aalsmeerse bandjes. Het was niet al te druk, maar voor mij lekker overzichtelijk. ‘Nog ff mee naar Joppe?’ vroeg een vriendin na afloop om een uur of 1. ‘Ja, ik kom eraan!’ riep ik vol enthousiasme. Mijn hubbie dacht daar echter anders over. We belandden nog voor half 2 in bedje. Volgende morgen weer vroeg op. Donderdag begon ik toch zwaar te twijfelen. Er gingen zoveel gezellige mensen de tent in, maar toch gekozen om thuis te blijven. Vrijdag heb ik de vrijdagmiddagborrel genoten bij mijn ouders in de tuin, rustig aan, omdat ik zaterdag natuurlijk topfit aan de Pramenrace wilde ‘meedoen’. Nog nooit op een praam meegedaan hoor, maar het spektakel ervaren we al jaren met een groep heerlijke meiden op een boot met luide muziek. Soulmuziek wel te verstaan. Het is onze ‘Sas-Soulboot’, omdat vriendin Saskia dat ieder jaar regelt. Hapjes en drankjes mee en dansen maar. Dat is het motto. Dit jaar was voor het eerst vriendin Kaatje niet mee. Karin is ons namelijk in augustus ontvallen op vijftigjarige leeftijd. Wat een drama. De lieverd.. wat missen we haar. In onze harten was ze er echter wel bij. We hebben diverse malen het glas geheven en het liedje ‘Leef’ van Hazes junior hard voor haar gezongen met tranen in onze ogen, dat wel.. Maar het leven gaat door. Hoe hard en hoe gemeen ook. Hoe vaak ik wel niet roep dat we de dagen moeten plukken.. Ik doe dat met heel mijn hart. Ik ‘Carpe-diem’ me suf. Maar dit weekend gelukkig even niets. Wat kun je daar een zin in hebben. Waarschijnlijk zal hubbie wel weer aankomen met een of ander gezellig iets; ‘Hapje eten schatje?’, of ‘even naar het terras?’ Hij houdt er ook zo van. Ik kan zeggen dat ik best met een gezellige vent ben getrouwd. Hij heeft de Pramenrace overigens gezien vanaf de kant. De start aan de Pontweg, vervolgens Walrus (uiteraard naar elkaar gezwaaid), toen naar de feesttent, waar we elkaar weer in de armen konden sluiten en daarna gezamenlijk naar Vleghaar voor een laatste versnapering. Toen we daar vandaan fietsten waren we net ‘Rupsjes Nooitgenoeg’, want we zijn nog even in de Praam beland voor een biefstukje. Er zaten nog wat bekenden waar we bij zijn aangeschoven, maar ik weet niet meer precies waar die gesprekken over gegaan zijn. Het belangrijkste; We hebben gelachen! Dat wel! Toen ik aansluitend tegen manlief riep dat we nog even ‘de tent’ in moesten, was ie opnieuw de wijste en zijn we lekker naar huis gefietst. Zondag een dagje gerevalideerd en vervolgens een werkweek gehad met niet al teveel afspraken. Altijd weer fijn om zelf je tijd in te delen. Donderdagmiddag, de dag dat deze krant uitkomt en mijn column wordt gepubliceerd, zit ik weer op een volgend feestje; de opening van Café Op de Hoek in Kudelstaart. Zal mij benieuwen of ik dit etablissement op mijn favoriete uitgaansgelegenheden-lijstje bij mag schrijven, maar ben bang van wel.. Tja, ik hou d’r zo van. Dus ik zeg: Leef! Alsof het je laatste dag is!