Pubers

De puber heeft een week vakantie. Ging hij vroeger nog stil in een hoekje zitten spelen, een paar jaar later zitten tekenen en nog wat verder op zijn gemak gamen, dan is dat nu geheel andere koek. “Ik verveel me.” Is de dagelijks terugkerende zin. En die hoor ik reeds op zondag. De week moet nog beginnen. “Ga dan wat afspreken met vrienden.” Probeer ik. Het is snertweer, dus fietsen naar Hoofddorp is geen doen en niemand schijnt te kunnen. “Zoek een vriend op, hier om de hoek.” En zo geschied. Gezellig een beetje gek doen met elkaar, stoere verhalen ophangen en een spelletje X-boxen zal het wel worden, denk ik. Maar ze giechelen echt als twee bakvisjes aan een stuk door. in het begin moet ik daar wel om grinniken, maar het begint me zo onderhand aardig te irriteren. Sterker nog; Ik erger me kapot! Ook nu weer komt de vraag: “Ma-am, wat kunnen we nou gaan doen?” Ja, weet ik veel, denk ik. Zoek het uit.. Ik ben tussen het opvoeden door (want, wat valt er nu weer op de grond, wat maken jullie een lawaai en hou nou eens op met dat stomme gegiechel) ‘gewoon’ aan het werk. Ik kan me amper concentreren op mijn artikels die ik moet uitwerken vanaf mijn datarecorder, die ik op volume 10 heb staan, omdat ik anders niet boven dat pubergezanik uitkom. Ik geloof dat ik niet zo goed tegen dat gedrag kan. “Yo, mam, mogen we dit. Hé mam, zullen we dat?! Heb je geen cola meer? De eieren zijn op. Had je geen chips gehaald? Mag hij blijven slapen?” Pffff, ik ben over het algemeen een redelijk geduldige moeder, tot op zekere hoogte. De hoogte, waar hij nu dus met grof geweld overheen dendert. Het stoom komt nog net niet uit mijn oren, maar het bloed komt wel bijna vanonder mijn nagels. Oké, vriendje.. uhh.. vriend één blijft slapen op dinsdag, maar die lust (vrijwel) niks, dus gaat mijn maaltijd, die ik in gedachten had, niet door. “Ik word misselijk van rijst en lust bijna geen groente. Zal ik dan patat halen?” Begint hij. Mijn zoon roept natuurlijk gelijk dat hij dan ook patat wil. Daar gáán mijn plannen.. Ik geef dit keer toe. En hij mag ook blijven slapen. Het is tenslotte maar één keer per jaar voorjaarsvakantie. Met een briefje van twintig stuur ik ze lekker naar de snackbar. “Eet daar maar.” (‘dan heb ik ff rust’ denk ik). Daarna gaan ze naar de kermis, maar, omdat het miezert, komen ze snel weer van een kouwe kermis thuis (om maar in die sfeer te blijven) en gaan verder met vervelen in de speelkamer van zoonlief. Ze kijken nog een filmpje tot laat, maar gaan dan toch lief slapen. Ik heb er geen last van. De volgende dag blijft vriendje twee logeren. “Laat hem maar ná het eten komen.” Roep ik gelijk. Want, het rijst-groente-prutje dat ik een dag heb uitgesteld komt vanavond toch écht op tafel. Het komt goed uit, want mijn zoon moet ook nog even sporten. Kickboksen, twee uur achter elkaar. Als dat niet een beetje van zijn tomeloze energie opslokt, dan weet ik het niet meer. Om acht uur ’s avonds gaan ze, met vriend één erbij, opnieuw naar de kermis en als ze thuiskomen maken ze nog even lawaai en gieren van het lachen. Waarom? Ik zou het niet weten. Puberbreinen. Er wordt nog geprobeerd om met z’n drieën te blijven slapen, maar daar steek ik een stokje voor. Sorry mannen, maar drie is voor mij teveel. “Dan gaan we naar vriend één met elkaar, van die moeder mag het wel!” Vaderlief bemoeit zich er dit keer ook tegenaan: “Nee, jongens, we doen gewoon zoals afgesproken. Klaar!” Resoluut zegt mijn zoon: “Oké.” Waarom bij mij nou nooit?? Enfin, puber één fietst naar huis en huispuber en puber twee slapen gezellig bij elkaar. Als wij al lang en breed op bed liggen, het is al zeker na twaalven, wordt er nog uitgebreid gekletst. Ik roep vanuit onze slaapkamer dat wij morgen weer moeten werken en dat het nu wel klaar is. Toch hoor ik twee overslaande stemmen zeker nog een half uur door fluisteren. Die baarden in de keel hè.. echt zachtjes lukt dan niet meer en verraadt hun gefluister. Ik val uiteindelijk toch glimlachend in slaap. Ik ben tenslotte ook puber geweest. De volgende dag worden de jongens lekker laat wakker, dus ik kan achter mijn pc ongestoord aan de slag. Als ze wakker zijn bekijk ik de schade en ruim de rommel enigszins op, nadat ik hen eerst uiteraard gevraagd heb om dat zelf te doen. Er liggen nog wat snoeppapiertjes en staan wat lege glazen. Ook kunnen de dekbedhoezen en het overige linnengoed linea recta de wasmachine in. Raam open. Want pubers maken niet alleen lawaai, zijn ondoorgrondelijk, vervelen zich suf en lachen om niks, ze stinken ook nog eens een uur in de wind! Lees volgende keer mijn column over de leuke kanten van pubers..