Ik ben van slag. Ik voel me verslagen. Ik durf niet te schrijven wat ik denk. Sterker nog; ik durf bijna niet te dénken wat ik denk. Wat gebeurt er in de wereld? Op deze kleine aardbol. Het filmpje dat Wubbo Ockels op zijn sterfbed insprak heb ik nog geen vier dagen geleden gedeeld op Facebook en dat was zo’n mooie boodschap voor de gehele wereldbevolking. De fantastische wetenschapper was een van de weinigen die onze blauwe planeet vanuit de ruimte heeft mogen aanschouwen en zou het zo zonde vinden als wij niet goed genoeg voor haar en elkaar zouden zorgen. En nu worden er genadeloos zomaar mensen vermoord op klaarlichte dag.. op hun werk.. Omdat wij in Europa nu eenmaal vrijheid van meningsuiting hebben. Is dat eigenlijk nog wel zo na wat er vandaag gebeurd is in Parijs? Mijn gedachtes malen. Mijn hoofd gloeit. Het is een zooitje.

Nooit ventileer ik mijn mening dusdanig in mijn columns dat mensen er aanstoot aan kunnen nemen. Daar heb ik zo mijn redenen voor. Ik houd van luchtige schrijfsels en bovendien zit veel publiek niet op mijn overtuigingen te wachten. Wat kan jou het schelen wat mijn politieke voorkeur is? Wat kan het je boeien voor wat betreft mijn standpunt of Piet al dan niet zwart moet blijven? Wat voor extra informatie bied ik als ik zeg dat ik in niks geloof. (Oké ik hoop toch stiekem dat er een klein beetje meer is tussen hemel en aarde, maar om nu te zeggen dat een hogere macht over ons waakt.. ons geschapen heeft.. nee, ik geloof dat gewoonweg niet). Zijn er mensen die wel in hun God geloven? Be my gast. Geloof en doe wat je wilt. Laat mij lekker met rust en ik respecteer ieders keuze. Maar dat er een stelletje… nee, ik durfde niks te schrijven, weet je nog?

Ik schrijf dus niet dat die drie islamitische extremisten van vandaag, die in naam van hun profeet twaalf personen hebben afgeslacht, nooit meer een voet op deze mooie aardbol mogen zetten. Dat schrijf ik niet. Ik schrijf ook niet dat IS weg moet met al hun leden erbij. En ik schrijf ook niet dat alle radicale moslims een enkele duiktrip naar de bodem van de oceaan mogen krijgen. Dat schrijf ik dus allemaal niet. En weet je waarom niet? Ik ben bang. Bang voor de gevolgen. Vrijheid van meningsuiting is namelijk niet meer. Dus ik schrijf over varkens en biggetjes.. uhh... koetjes en kalfjes..

Wat ik wil zeggen is dit:

We leven op deze prachtige aardbol met hetzelfde soort Homo sapiens dat ooit ontstaan is door wat een ieder wil geloven. En de bedoeling was dat we allemaal één waren. Nou dat lukte aardig. Tot voor kort. Er zijn natuurlijk altijd oorlogen (meestal om het geloof, maar dat terzijde) en de mensheid is vaak niet zo aardig voor elkaar geweest, maar wat er vandaag in Parijs heeft plaatsgevonden gaat anno 2015 echt te ver. Volgens mij ook in de naam van God, Allah en overige Opperwezens.

Dat voel ik en dat vind ik. Maar ach, wie zit er op mijn meningsuiting te wachten..