Vanaf begin dit jaar zat ik wekelijks zwaar in een tunnelvisie. Mensen die nooit naar Wie is de Mol hebben gekeken hebben geen idee waar ik het over heb. Mede-molloten wel. Tunnelvisie heb je als je denkt dat je weet wie De Mol is. En ik was er vast van overtuigd dat dat dit jaar Jochem van Gelder moest zijn. Ik heb niets geleerd van vorige jaren. Toen zat ik ook steevast in die tunnel.. En nog nooit heb ik het goed geraden. Het programma is echter GE WEL DIG; Prachtige beelden, altijd toffe kandidaten, stoere spellen en onwijs goed bedachte opdrachten. Dit keer was het in het Wilde Westen, op paarden, met lasso’s, in huifkarren, op bruggen, in idyllische stadjes en dito antiekshops en midden in de Amerikaanse natuur. Wat zou ik graag aan zo’n programma mee willen werken zeg. Brainstormen over van alles, zoals locaties, opdrachten en vragen verzinnen. Of ik mijn mond zou kunnen houden zoals al die kandidaten maandenlang moeten doen, zal de moeilijkste beproeving zijn, maar wat ontzettend gaaf is Wie is de Mol. De Mol was dit keer Thomas en hij heeft het fantastisch gespeeld. Sanne was de winnares en ‘mijn’ Mol.. tja, die was de verliezer van het spul. Hij heeft het nog ver geschopt, maar had gewoon mazzel. En ik maar denken; ‘Wauw wat speelt ie dat toch goed’. Bij de ontknoping was ik dan ook best wel teleurgesteld. Meestal keek ik het programma pas op zondagmorgen. Dit, omdat we vaak zaterdags wat te doen hebben en omdat manlief er niet zo van houdt. Echter de finale moest en zou ik live zien, want om de uitslag per ongeluk op social media te moeten vernemen zou een ramp zijn. De niet-kijkers vinden dat ik overdrijf, de medekijkers begrijpen me. Oh, en dan die spanning steeds bij de groene en rode schermen..

Expeditie Robinson is ook altijd zo’n fijn gemaakt programma en ik zag een leader voorbij komen op tv dat Peking Express binnenkort weer begint. Heerlijk. Wat hou ik toch van dat reallife-genre op televisie. Momenteel zijn we echter ook gegrepen door diverse spannende Nederlandse series. Afgelopen zondag is Moordvrouw afgerond, maar we zitten nog midden in Smeris, de Zwarte Tulp en Nieuwe Buren en op donderdag raad ik met klem Klem aan. Oh, en dan is er nog Boer zoekt Vrouw wat ik eigenlijk niet wil missen en probeer te volgen op Uitzending Gemist. Uhh.. ik ben televisieverslaafd! Zal ik dan ook mijn ergste guilty pleasure ooit verklappen? Ik volg Utopia.. En niet omdat het zo’n intelligent programma is, nee, dat kijk ik om me bewust dood te ergeren aan hoe een stel idioten, bovenop elkaars lip, elkaar het leven zuur probeert te maken. Haha! Je snapt dat ik, op de ondertitels na die soms nodig zijn bij dat geschreeuw van de Utopianen, aan lezen van een boek niet erg toekom. Ik heb het gewoon veel te druk met ‘kassie kijken’. Mijn zoon kon ik vroeger nog wijsmaken dat ie van lang televisiekijken vierkante ogen kreeg. Nou, ik héb ze! Tunnelvisie voor de Televisie. Zo, en nu afkicken van de molacties en –streken. Tot volgend jaar Art (Rooijakkers, presentator). Jij was wederom de beste!