Vorige week maandag kwam hubbie strompelend thuis; hij was in een kruipluik gestapt dat hij notabene zelf open had laten staan bij een klant. Even vergeten en, na even wat ontbrekende materialen gehaald te hebben, hup zo anderhalve meter naar beneden gevallen. Scheenbenen op een dot, scheurtje in zijn bovenbeenspier en bloed in de linkerknie en vocht in de rechter. Volgens de dokter was er verder niets kapot, dus met een beetje rust zou het snel over gaan. Rust? Dat heeft mijn zelfstandig ondernemende bouwvakker natuurlijk niet. Een dag is ie thuis geweest, maar woensdag hinkelende hij terug naar de klant, die op het punt staat om zijn bijna verbouwde huis te betrekken (met andere woorden: haast heeft). Hij stapte in zijn, voor ons huis in een keurige Hornmeerse laan geparkeerde, bedrijfsbus en er bleef een lampje branden dat zijn laaddeur open stond. Dichtgedaan en verder gereden. Tot hij bij de desbetreffende klant wat gereedschap nodig had. Manlief kreeg daar de schrik van zijn leven: in zijn bus (een verlengde en verhoogde, om maar aan te geven dat het een joekel van een bedrijfswagen is) lag werkelijk geen schroeftolletje meer. Álles was eruit geroofd! Alle zuurverdiende gereedschappen WEG! In de nacht van Valentijnsdag. Wat een liefdevol cadeau! Een tijdje terug schijnt er bij een misdaadprogramma op televisie precies uitgelegd te zijn hoe je een centrale deurvergrendeling van een bus opent, want dat was precies wat er gebeurd was. Er was vrijwel geen braakschade, maar ze slaan een of andere pin in je deurslot en hup, de boel springt open. Nou, dat hebben de inbrekertjes (die natuurlijk met de noorderzon vertrokken zijn en toch niet meer te traceren) vast hebben gezien. Een makkie! Er lag voor meer dan zevenduizend euro aan handel in. Gelukkig heeft Bouwservice Gommans een goede verzekering. Sterker nog, we betalen ons blauw aan premies, maar ik ben bang dat we alleen dagwaardes terugkrijgen en het eigen risico nogal hoog is. Heel vervelend, maar de rompslomp eromheen is dat ook: De hele week kon er bijna niet gewerkt worden in verband met aangifte bij de politie, afspraak met verzekeringsman, prijzen opvragen van nieuwe gereedschappen en afspraak maken voor een alarm (wat ook weer in de papieren loopt). Wat word je toch gestraft als harde werker. En op kosten gejaagd! Terwijl er momenteel waarschijnlijk een welig tierende handel online staat met goedkope materialen in, tja.. waarsky? (en omstreken..) Vorig jaar was er een zelfde geval waarbij de daders zelfs op beeld zijn vastgelegd. Dat waren Oostblokkers ja, maar nooit gepakt. Laatst zei iemand laconiek: ‘Pas maar op, over een paar weken komen ze je nieuwe materialen checken, dus ik zou maar snel dat alarm aanschaffen.’ Ook dat nog. Pffff, schiet jij even voor? We zijn er ziek van. En de schrik zit er nog steeds in. Blijf toch eens van andermans spullen af! Éen heel klein lichtpuntje is wel dat mijn hubbie altijd heel blij gaat kijken als hij nieuw gereedschap heeft aangeschaft. Als de nieuwe handel binnenkort dus binnenkomt bouwen we een klein feestje en doen we even net of het ons niks heeft gekost. Zijn knieën zijn inmiddels geslonken, hij loopt weer rechtop en gezondheid, dát is toch het belangrijkste dat er is?