'Ik win nooit wat..'

Ik ben al jaren lid van de Nationale Postcodeloterij en afgezien van het feit dat ik daarmee gelukkig het goede doel steun durf ik mijn lidmaatschap echt nooit op te zeggen, omdat je dan altijd zult zien dat daarna binnen afzienbare tijd die straatprijs valt in mijn wijk. Het enige wat ik er ooit gewonnen heb is een kuipje Ben & Jerry’s ijs, dat ik zelf nota bene uit het koelschap van de supermarkt moest halen. Ook mocht ik een keer een plantje ophalen, volgens mij een fuchsia (met de nadruk op fuck), maar die geweldige prijs heb ik aan mijn neus voorbij laten gaan. Nee, ik ga voor een bedrag met minimaal 2 nullen hoor. Loten van de Staatsloterij zijn overigens ook niet aan mij besteed. Onder het mom ‘ik win toch nooit wat’ vind ik de inleg al gauw te duur. Helemaal omdat ik natuurlijk die postcodeloterij maandelijks sponsor. Daarnaast koop ik ieder willekeurig lot die aan de deur wordt aangeboden, vooral door kindjes; dierenloten, sponsorlooploten, sportverenigingsloterijen, noem maar op. Met in mijn achterhoofd dat het toch maar weer voor een goed doel is. Ook hier toets ik dan braaf mijn lotnummer in op internet aan het eind van de rit en heb daar nog nimmer geluk gehad. Kortom, ik heb tot 2016 nog nooit iets van belang gewonnen. Daar kwam begin dit jaar verandering in. Ik had op de fotowedstrijd ‘verzin en win’ van het onlineplatform Aalsmeer Vandaag gereageerd en kreeg bericht dat mijn onderschrift de leukste inzending van die maand was. Nou dat is nog eens leuk! Ik mag een mooi tegeltje ophalen die klaarligt bij Dirk Box (Total Copy) en heb bovendien mijn heerlijk gratis broodje opgepeuzeld bij Budget Broodjes, een nieuwe broodjeszaak op het industrieterrein aan de Witteweg. Aanrader, maar dat terzijde. Toch eindelijk dus eens wat gewonnen! Daar moest ik natuurlijk wel wat voor doen, maar hé wie niet waagt, wie niet wint hè. Daarom ben ik ook wel te porren voor spaarsystemen; de kassabonnetjes van Hoogvliet bewaar ik steevast, want bij twaalf van die zegeltjes heb je zomaar een gratis product. Zonde om het niet te doen. Kleine moeite, groot plezier. Tegenwoordig red ik het niet iedere maand, omdat ik regelmatiger mijn boodschappen bij Deen doe. Tja, en daar zit hem natuurlijk de kneep van die supermarkten. Klantenbinding is The Word. Maar goed, het spaarsysteem van de Bloemenzegelwinkeliers is iets waar ik ook al jaren aan meedoe. Likken van die bloemenzegeltjes hoeft niet, dus die stickertjes zijn zo geplakt in die boekjes. Het is een soort sport. Bij inlevering van een vol boekje krijg je namelijk slechts 2 euro korting op je inkopen, maar je levert je boekje in en maakt daarmee ook nog eens kans op maandelijkse prijzen én om aan het einde van het jaar getrokken te worden uit die stapels boekjes van huisvrouwen (ik neem aan dat dat toch wel de hoofdoelgroep is) die ook braaf plakken. Ieder jaar zal ik zeker toch wel een spaarkaart of 4 vol hebben. Zo ook afgelopen jaar. Bij ‘Jan Horn’, oftewel de DA drogist in de Hornmeer heb ik op de valreep in december 2 volle zegelboekjes ingeleverd. En die simpele actie werd beloond! Hoe dat in zijn werk ging, zal ik jullie vertellen: Vorig jaar heb ik, namens de Nieuwe Meerbode, voor het eerst verslag gedaan van de prijsuitreiking van de Bloemenzegelactie. Twee weken geleden zag ik mijn overbuurvrouw, tevens bestuurslid van de Aalsmeerse Bloemenzegelwinkeliers, een envelop in mijn brievenbus gooien. Ik dacht gelijk dat dat een oproepje was om dit jaar weer zo’n stukje te schrijven, maar wat schetste mijn verbazing; ik was in de prijzen gevallen! ‘Hartelijk gefeliciteerd, mevrouw Gommans’, het stond er echt! Wow, dat is natuurlijk super. Samen met mijn moeder ben ik naar de uitreiking getogen vorige week woensdagavond. Mijn prijs kon van alles zijn. Van te voren heb ik natuurlijk geroepen; ‘Ach, ik win toch nooit wat, het zal wel een boekenbon van een tientje worden’ en inderdaad, mijn prijs van de trekking was in dit geval een tegoedbon bij een bloemenzaak van tien euro. Er werden ook nog lootjes uitgedeeld voor een loterij in de pauze en ik had nummertje 480. Tien prijzen gingen er eruit. Maar de loterij had ook nog een hoofdprijs. Laat ik die nu gewonnen hebben! 250 euro aan cadeaubonnen bij alle deelnemende bloemenzegelwinkeliers! 250! Dat is nog eens de moeite! Daar kan ik toch lekker van shoppen, niet waar? Ik ben blij. Mijn moeder had een voorgevoel die avond en had even van te voren een kaartje voor mij geschreven met de tekst; ‘Hartelijk gefeliciteerd, lieve schat’. We hebben gegierd van het lachen, toen ze hem mij in mijn handen duwde. Burgemeester Jeroen Nobel riep, toen ik al lachend de prijs in ontvangst nam, door zijn microfoon: ‘Nou mensen, Miranda lacht niet alleen als ze iets wint hoor, dat kan ik u verzekeren.’ Mijn avond kon niet meer stuk. Een bloemenbon, een prachtige bos tulpen, shoppen till I drop én een felicitatiekaart.. En nee, ik zal nooit meer zeggen: ‘Ik win nooit wat’. Het tij is gekeerd. Ik vóel het. Dus, lieve postcodeloterij, mijn postcode is 1431.. haha!