Schreef ik drie weken geleden nog dat onze kater Gizmo een paar keer per week wat komt eten, inmiddels hebben we ons dierenvriendje reeds zes dagen niet gezien.. Als deze krant uitkomt hopen we natuurlijk dat hij weer een voetje door het tuinhekje durft te zetten, maar zijn angst is erger geworden dan ooit. We ontvingen een flink aantal berichtjes van lieve lezers die met ons mee hebben gedacht. Zo kwam een vriendin met een bepaald soort stokje wat lekker voor de kat zou ruiken, we kregen tips over Feliway, over het ontsmetten van het kattenluik, over hoe frequent we voer moesten neerzetten, over het testen van zijn urine en over nog veel meer, maar bovenal ontvingen we minstens acht namen van kattenfluisteraars. Op een paar zijn wij ingegaan onder het mom van ‘baat het niet, dan schaadt het niet’, maar helaas, Gizmo is verder weg dan ooit. Een aantal hadden hem ‘gelezen’ naar aanleiding van een foto en daar kwamen verschillende dingen uit. Hij zou bang zijn voor een herdershond, hij zou opgesloten hebben gezeten, hij zou angst hebben voor een man met een zonnebril. Uiteraard hebben we alle tips en lezingen serieus ter harte genomen en bedanken hierbij dan ook de mensen die hun best hebben gedaan, maar wat ik al zei: Gizmo kregen we er niet mee terug. Ik ben er inmiddels aardig achter wat er met ons poezenkind gebeurd kan zijn: Er loopt hier een geile, ongecastreerde kater in de buurt die achter de krolse vrouwtjes aan zit. Hij sproeit zich een ongeluk, mauwt semi-stoer om zich heen en zet enorme geurvlaggen. Ik heb de indruk dat poezen helemaal niet op deze baas zitten te wachten. Hij heeft vieze korsten in zijn nek en zou zich eens wat beter moeten wassen. Ja, sukkel, daar worden de meisjes niet echt opgewonden van! Ook poept hij bij ons in de tuin en begraaft dat vervolgens niet, dus we vermoeden dat het hier zelfs een zwerver betreft, maar deze macho terroriseert de boel dus behoorlijk. En onze veel te lieve Gizmo’tje is daar niet tegenop gewassen. We hebben onze zoon altijd geleerd dat slaan nooit iets oplost, maar onze kat, die notabene zijn eigen terrein niet meer op wil en zijn huis niet meer in, mag hem, wat mij betreft, volledig knock-out rossen. Opzouten jij! De glazen water die ik naar hem toewerp helpen vooralsnog niet, maar ik blijf het proberen. Ik hoop dat de krolse periode snel achter de rug is en dat wij kater Giz weer in onze armen kunnen sluiten, want we missen hem. Hij is, zoals dit verhaal wel weer vertelt, de liefste!