Sint vroeger vs nu

Vijftig jaar geleden werd ik geboren in de Emmastraat. Plan Blom. Naast het weiland van boer Janmaat. Als klein meisje ging ik regelmatig de paardjes eten geven van de schillenboer. Helaas werd ik eens gebeten, want zulke lieverdjes waren het niet. Ach, wat wil je ook, als je alleen maar aardappelschillen te eten krijgt en groenteafval. We speelden op het weiland, wat eigenlijk niet mocht van de boer. En ik was ook een beetje bang dat hij achter ons aankwam. Ik heb de beste man echter nog nooit van dichtbij gezien. We sprongen slootje, visten naar kikkerdril, vingen donderkopjes en speelden verstoppertje in de oude schuur, waar het spannend was en waar we natuurlijk helemaal niet mochten spelen. Ooit ben ik gevallen bij de kassen en mijn pink is nog krom van de glasscherven die ik erin kreeg. We liepen naar school langs de bieb (niet meer dan een houten keet), over het bruggetje, langs het buurthuis en over het paadje door het weiland. De kleuterschool heette de Hummelhof (het bruine spaarvarken waar 1975 op staat heb ik nog) en mijn 1e en 2e klas deed ik op de Johan Frisoschool bij juffrouw Voorthuizen. Een, in mijn ogen, oude juf met vooruitstekende tanden. Ik kan mij haar nog goed herinneren. Wat was ze lief. Toen gingen we verhuizen naar de Hornmeer en kwam ik op de OBS Hornmeer bij meester de Boef in de klas. Geen van de scholen bestaat meer en het weiland werd verruild door huizen. Tijden zijn veranderd. Zo ook sinterklaastijd. Vroeger kreeg je nog gezonde spanning van de Zwarte Pieten met hun roe en zak waar je mee naar Spanje kon als je niet lief genoeg zou zijn. Ook mijn zoon was nog te chanteren rond deze oergezellige tijd. Ik weet niet hoe het nu is. Ik zie roetveegpieten op tv, discussies door volwassenen waar ik onpasselijk van word, agressie om een fantastisch kindersprookje dat om zeep wordt geholpen en denk alleen; wat jammer. Maar ook; wat ben ik blij dat ik het nog mee heb gemaakt en dat mijn zoon kon genieten als hij stond te blèren voor de verwarming bij zijn gezette schoenen. Is daar zijn schoenentic begonnen? Ik dwaal af.. Mijn zus heeft vroeger een keer Zwarte Piet gespeeld en als ze slechts een paar roetvegen had gehad, had ik haar natuurlijk meteen herkend. En dat is eigenlijk het enige dat ik erover wil zeggen; Een Piet met roetvegen vind ik geen Zwarte Piet. Veranderingen zoals geen oorringen, roze lippen in plaats van extreem rood en een alternatieve haardracht (blond, rood, steil, kort of lang), prima, maar om nou te horen van al die kindjes; hé daar heb je ome Jo, tante An of buurman Peter, dat is gewoon niet handig. Punt. In de speelgoedfolders (die ik vroeger stuk voor stuk van voor tot achter las en erin aankruiste wat ik graag op mijn verlanglijstje wilde) is helaas niet eens meer een Piet te bekennen.. Mijn zus, die vier jaar ouder was, heeft mij overigens op vijfjarige leeftijd verteld dat het hele sinterklaasverhaal maar onzin was. Onze moeder stuurde ons naar boven op 5 december en daar stond dan ‘onze’ wasmand vól met cadeaus onder het ieniemienie-dakraampje. Ik zag alleen de mooie met zorg ingepakte pakjes, maar mijn zus (lichtelijk gefrustreerd, omdat ze dat jaar waarschijnlijk voor het eerst in de gaten had dat het allemaal maar een leugen was), zei tegen mij dat dat toch helemaal niet kon. Ze wees met haar vinger: ‘Zo’n grote wasmand door dát kleine raampie? Denk even na, zusje..’ Mijn sinterklaas-kinder-droom spatte heel even uiteen, maar als ik de Sint later zag met zijn vrolijke knechten kreeg ik tóch weer de kriebels in mijn buik en mijn schoen heb ik nog járen daarna gezet. Sterker nog; ik probeer het dit jaar gewoon opnieuw, want zaterdag meren Sinterklaas en zijn echte Pieten weer aan in Aalsmeer. Geniet, nu het nog kan!