Helikopter

Helikopter, helikopter

Mag ik met je mee omhoog?

Hoog in de wolken wil ik wezen…

Kent u het kinderliedje? Ik heb het jarenlang gezongen voor mijn zoon. Die is nu twintig, dus dat is al even geleden, maar dat ik eindelijk de daad bij het woord kon voegen overkwam me vorige week. Al weken was mijn vriend met de voorbereidingen bezig. De weersomstandigheden moesten kloppen, corona gooide natuurlijk nog even roet in het eten, maar afgelopen zaterdag was het dan zover. En ik wist van niks! Wekkertje op tijd, want we zouden ‘wat leuks’ gaan doen. Ik hou enorm van ‘wat leuks’, maar was natuurlijk nieuwsgierig als de pest. “Ik kan echt niks loslaten schatje, want jij bent net Sherlock Holmes.” Tja, hij kent me al. Na ruim een half jaar kan hij me aardig lezen. Om 09.00 uur vertrokken we. “Eh, eh, niet kijken als ik de navigatie intoets!” Op de snelweg langs Almere, richting Lelystad. Werd het de Bataviawerf met dat oude VOC schip? Walibi soms? Toch niet Bataviastad? Hij weet toch wel dat winkelen niet mijn grootste hobby is? Nee, overal voorbij. Toen kwam afslag vliegveld in zicht. Het zal toch niet? Maar nee, ook daar reden we voorbij. Aviodrome dan! Erg interessant. Die afslag pakte hij.. En toch draaide hij daar niet het parkeerterrein op. Het werd een afslagje verder. Ik had nog steeds niks door. Toen stond hij stil, parkeerde de auto en zei; “Kijk ff op dat bordje.” Heli Holland?? “Nee joh!! We gaan toch geen helikoptervlucht doen??!” “Yep, en ik vind het net zo spannend als jij! Gaaf toch?” Het eerste kwartier moest ik aan de beademing. Bij het invullen van een of ander papiertje wist ik gewoon even niet meer hoe ik heette. Een kop koffie en een glas water brachten me tot bedaren. Na de korte instructie (niet aan het raampje hangen, de gordels werken zoals in een vliegtuig en degene die in het midden zit moet overal met zijn vingers van afblijven), zijn we door de hangar gelopen naar het kleine helikoptertje dat klaar stond. De piloot, een jongen niet ouder dan half twintig, startte het ding, dat niet meteen liep als een zonnetje. “Ach, dat gebeurt altijd als we hem opstarten voor de eerste vlucht, even choken, dan komt ie wel.” Ik had me inmiddels volledig overgegeven en had besloten volop te genieten van de halfuur durende rondvlucht boven Bataviastad, verschillende jachthavens, het IJsselmeer en de rijtjeshuiswijken van Lelystad, waar ik beslist nooit ga wonen, maar dat terzijde, de graslanden met steeds kleiner wordende koetjes en veel, ontzettend veel (!) windmolens die het landschap daar telt. Maar wat was het gaaf! En wat zit je super snel op 300 meter hoogte. Op een gegeven moment vroeg Paul de Piloot of ik van achtbanen hield en voor ik wist, het duimpje van Michael was namelijk zijn que, maakte hij een soort vrije val en ging zo schuin dat ik even dacht dat het misging, maar de stuntpiloot werd gelukkig geen brokkenpiloot en voor ik er erg in had was zijn knuppeltje weer volledig recht. Mijn evenwichtsorgaan moest er echter niks van weten, dus ik kreeg spontaan een misselijkheidsgolfje. Paul bood me meteen een verfrommeld kotszakje uit de zak van zijn cargobroek, die ik gelukkig niet heb hoeven gebruiken. “Even goed in en uitademen terwijl je kijkt naar de horizon, dan gaat het vanzelf over.” En inderdaad, ik herstelde direct. Toen was het al weer tijd om terug te keren naar de landingsbaan. Zo’n dingetje, met rondom glas, kan volgens mij makkelijk over het grasveld, maar er gelden gewoon strenge regels op het vliegveldje. Het voelde alsof we in een soort insect hadden gezeten. Het was een ontzettend mooie, onvergetelijke ervaring. Daarna hebben we Aviodrome bezocht en mijn romanticus nam me aansluitend nog mee naar een fijn plekje aan het water waar hij een kleedje uitspreidde, een flesje bubbels opentrok, hapjes uit een picknickmand toverde en me liet staren en genieten van de prachtige lucht waar we net in hadden rondgevlogen.

…Hoog in de wolken wil ik zijn

Helikopter, helikopter

Vliegen is zo fijn!