Het Meidenweekend

Al vanaf 1992 gaan wij met zijn tienen een weekend per jaar weg. Tien meiden, inmiddels vrouwen, maar het blijft ‘Het meidenweekend’. In het begin was dat steevast naar Valkenburg. Ieder jaar als we aankwamen in Hotel Astoria zagen we de eigenaar steeds wat benauwder kijken. Hij leek te denken: ‘Ojee, daar héb je die mafkezen weer..’ Want ja, gek waren we wel. Begin twintig, behoorlijk losgeslagen en best wel luidruchtig. Vooral bij thuiskomst tegen de morgen.. Wat hadden we altijd een lol zeg. Shoppen, terrasjes pakken, naar de Heinekenhoek om mee te blèren met een best wel vals zingende Aziatische naast haar vriendje op gitaar. We zetten echt de hele tent op zijn kop. En dan moest de avond nog beginnen! Van Scala Jumbo Palace, naar de Riverside, want die was geopend tot vijf uur. Geweldige nachten. Dansen en sjansen, maar vooral heel veel lachen met en om elkaar. We hebben ook alle muziek- en dansstijlen de revue laten passeren: Van hakkûh op ‘I wanna be a hippy’, naar Jumpstyle, Shuffelen en disco. Bezwete nekken en rode tongen van de Bessenjenever. Op zaterdagavond was het eigenlijk hetzelfde riedeltje, maar dan nog met een etentje vooraf, meestal in restaurant Balkan. Niet alle gasten namen ons bezoek in dank af. Want zet maar eens tien giechelende grieten naast elkaar aan één tafel.. Valkenburg hebben we een jaar of zeven volgehouden. Daarna kwamen er wat veranderingen: Sommigen van ons begonnen aan een gezinnetje, er kwamen kindjes en die weekenden hakten er best in. Om eerlijk te zijn; We werden ook wat te oud voor de Scala.. Toen hebben we het plan gevat om ieder jaar een ander stadje te proberen. Twee van ons regelen dat om de beurt en de rest laat zich verrassen op de vrijdagavond waar de reis heen gaat. Maar bovenal: We blijven gaan! Zo hebben we Terschelling gehad, twee maal Breda, Alkmaar, Haarlem, Tilburg, Hoorn, Leeuwarden, Hilversum, Winschoten, Delft, Oirschot, Nijmegen. En dan vergeet ik zeker nog een paar plaatsnamen. Een voorwaarde is dat het binnen een uurtje te rijden is, het hotel ín het centrum staat, dat we er lekker kunnen winkelen en dat er op zijn minst een Hema is. Een terras en wellicht een dansvloertje is nog steeds prettig, maar eigenlijk maken we het overal gezellig. Komen wij met zijn tienen binnen, dan komt er ook echt wat binnen. Natuurlijk zijn we rustiger geworden. Alhoewel..

We kennen elkaar overigens allemaal op weer een andere manier, waarbij Aalsmeer wel de basis heeft gevormd. Persoonlijk ken ik Mila het langst. We hebben zelfs bij elkaar in de box gezeten, omdat we in dezelfde straat een week na elkaar geboren zijn. Betsy was dan weer mijn buurmeisje in de Hornmeer, toen ik daar op mijn achtste kwam wonen. Verder waren Nicole en Petra mijn klasgenootjes op OBS ‘Hornmeer’, waar (Anne)Miek een klas hoger zat. Jacqueline, Anita, en Janny ken ik gewoon van vroeger en Jo(landa) kwam als meisje van zestien in mijn leven. Allen dus met een verschillende achtergrond, maar we laten elkaar nooit meer los. We zijn inmiddels veertigers. (Oké, er is een net-vijftiger bij, maar ik ben geen verrader) en we hebben al zoveel meegemaakt met elkaar. Tussendoor zien we elkaar niet heel vaak. We proberen per jaar een reünietje te plannen, voor feestjes nodigen we elkaar uit én we doen meestal een soort van preünie in de vorm van een etentje ergens. Dat lukt met zoveel agenda’s niet altijd met zijn tienen, maar ach, dat mag de pret niet drukken. Gelukkig hebben we dan altijd de foto’s nog en zijn we toch even samen.. Als er overigens iets aan de hand is met één van ons, of onze ouders, dan is de Whattsapp-tamtam ook zo rond. We waren, zijn en blijven loyaal aan elkaar. Het is echt iets bijzonders wat wij ‘hebben’. Dat realiseren we ons terdege. In mei gaan we ons jaarlijkse meidenweekend vieren in Amersfoort. Voor de tweede keer ja, omdat dat vorig jaar zo goed bevallen is. We hebben een disco ontdekt (naast het hotel!) waar jaren negentig muziek gedraaid wordt. Back in time! Heerlijk. Ik heb er weer volop zin in en wil mijn vriendinnetjes dan ook ontzettend bedanken voor dit bijzondere feestje dat wij nu al voor de drieëntwintigste keer met elkaar mogen beleven.

Tijdens dit schrijven ben ik er trouwens achter gekomen dat ik de enige ben die hier fatsoenlijk getrouwd is en mijn meisjesnaam heb ingeruild voor die van mijn hubbie. Wie had dat ooit van Breurtje gedacht?!