Ik word zo moe van het, op verwijtende toon uitgesproken, zinnetje: “Mmh, jullie gaan wel érg snel hè?” als wij weer een stap dichter naar elkaar toe zijn gegroeid. Mijn vriend en ik zijn twee handen op één buik en inderdaad; het gaat misschien rap, maar we voelen dat het goed zit. Meer dan goed. Onze relatie is er een die je iedereen zou gunnen. We zitten compleet op één lijn, praten tot diep in de nacht (echt, geen onderwerp blijft onbesproken), lachen samen, denken hetzelfde, voelen ons totaal bij elkaar op ons gemak, respecteren en waarderen elkaar en zo kan ik nog wel even doorgaan. Weleens van Soulmates gehoord?.. Nou ja, het klopt gewoon. Op 16 december 2020 kwamen we ‘elkaar tegen’ online en sindsdien is het raak. Twee weken later pakte hij mij, bij onze eerste face-to-face ontmoeting, bij de hand en die hand laat ik nooit meer los. Je weet pas dat het de ware is als je de ware te pakken hebt. Ik hoor over mensen die na hun eerste avondje stappen direct bij elkaar blijven slapen en nooit meer bij elkaar weggaan, en dat moet je vooral lekker zelf weten, maar wij moeten ons continue maar verdedigen. Allebei komen we uit een lange relatie en soms lopen dingen in het leven zoals ze lopen, maar lees wat ik schrijf; we moeten ons letterlijk verdedigen dat we weer happy zijn! Gek toch? En daarbij, het is vermoeiend joh. Waar bemoeien mensen zich toch mee? Beseffen ze wel dat de situatie waarin wij verkeren ons soms dwingt om resolute keuzes te maken? Weten ze welke omstandigheden dat bijvoorbeeld zijn? Vragen ze zich erbij af of we wel op hun (zogenaamde) adviezen zitten te wachten? Het zal soms best goedbedoeld zijn hoor, maar houd je bezig met je eigen leven en laat ons met rust. We zijn oud en (on)wijs genoeg. Alle stappen die wij zetten doen wij weloverwogen en over iedere pas wordt uitvoerig gepraat, nagedacht en vervolgens uitgevoerd (of soms niet). De eerstvolgende stap die wij gaan zetten vindt plaats op het moment dat we een jaar samen zijn; we hebben een huis gekocht en gaan eind van het jaar samenwonen! En daar staan we voor de volle honderd procent achter. Wat wordt dit een te gek gaaf, heerlijk avontuur. De drie dierbare zoons kunnen mee (de jongste gaat dat zeker) en zullen worden geïntegreerd in het Aalsmeerse. Ik ga ze van ‘mijn dorp’ leren houden. Als het je niet aanstaat of je vindt er iets van, laat ons dan links liggen. Wij hebben je mening echt niet nodig. Kunnen het heel goed zelf. Oh, en als je iets van onze liefde wil snappen of eventuele ins en outs wil horen, vraag het gewoon maar oordeel niet. Het leven is veel te kort voor dat. En dat weten wij als geen ander. Meer dan jij je realiseert! Kortom; de TIJD gaat snel. WIJ niet!