Rouw

Vandaag is het dinsdag, zomaar een dag,

waarop ik de krant lees, tussen werk door, dus dat mag.

Ineens kijk ik naar de muur voor mij en zie jouw gezicht

en ik besef met een schok dat het gemis nu anders ligt..

Anders dan vorig jaar, anders dan zes jaar terug

het lijkt wel wat minder, of denk ik dat te vlug?

Spookte je de laatste tijd níet dagelijks door mijn hoofd?

Zaten er momenten tussen dat ik me dát heb geoorloofd?

Het lijkt er zomaar op, het zal dus wel kloppen,

maar nu ik even stilzit zijn mijn gedachten niet te stoppen.

Is de pijn daadwerkelijk wat naar de achtergrond verplaatst?

Nu ik je aankijk, spijt dat me haast..

Toch blijf ik jou mijn leven lang missen, lieve, grote zus.

De wereld draait echter door en zo werkt rouw dus.

Ik klets even tegen je aan en sla de krant maar dicht,

sluit mijn ogen en voel de welkome tranen op mijn gezicht. Zelfmedelijden; even verdrietig, even wat zeuren en treuren.

Soms is dat gewoon even lekker.

Ik laat het maar gebeuren. X