Vorige week donderdag was het de tienjarige sterfdag van mijn zus Lonneke. Tien jaar! Het is niet te geloven dat het al zo lang geleden is dat ze uit ons leven is. Ieder jaar op 26 november plaats ik iets op Facebook over haar. Gewoon, om haar levend te houden denk ik. Ook hebben we een mooi clubje meiden bij elkaar gehouden, vriendinnen van mijn zus, waar we regelmatig mee gaan eten. Tijdens deze ‘Lon’s Angels’-bijeenkomsten proosten we allemaal met een glaasje omhoog naar haar. Dat vind ik mooi. We halen herinneringen op, lachen en huilen soms samen. In het begin was dat huilen frequenter. Het gekke is dat het verdriet slijt. Dat is prima. Zo werkt rouw nu eenmaal. Ik ben niet gelovig, dus heb ook niet de opvatting dat ze in het paradijs is of een hemel of bij God, maar dat er meer is tussen hemel en aarde kan, wil en zal ik niet ontkennen. In het begin kwam ze regelmatig bij me ‘op visitie’. Meestal ’s nachts, dus het kunnen dromen zijn geweest, maar ik voelde het als iets meer. En het was mooi. Na een aantal jaren kwam ze niet meer zo vaak en als ik dan heel sterk aan haar dacht en wilde dat ze nog even bij me was, sprak ze me op een keer aan op een manier dat alleen zij kon: ‘Miran, laat me nou maar eens met rust joh, het gaat goed met mij. Focus op je eigen leven. Doeii.’ Zoiets.. het klinkt niet-spirituele mensen als onzinnig in de oren, maar voor mij voelde dat echt. En ik kon die strengheid wel waarderen van mijn grote zus. Wat sinds haar dood altijd opmerkelijk is, zijn de liedjes die gedraaid werden in de Open Hof kerk tijdens haar (niet-religieuze) begrafenisdienst. Deze liedjes komen namelijk op de gekste momenten voorbij en iedere keer denk ik dan dat ze er ‘even bij is’. Zo gingen we ooit op wintersport en belandden op de heenweg in een Zuid-Duits oubollig hotelletje voor een overnachting en na een aantal hoempapa liedjes kwam ineens het nummer van James Blunt ‘You’re beautiful’ door de speakers.. Zó niet gepast in die tent, maar een van ‘onze liedjes’. Ik was er ondersteboven van. En dat gebeurt sindsdien heel vaak. Manlief en ik zaten laatst in een restaurant waar ineens de achtergrond-pianomuziek abrupt werd afgebroken door een Sadé CD. Een van de lievelingszangeressen van mijn zus. Maar wat er vorige week plaatsvond in een kapperszaak in Aalsmeer spande de kroon. De dame die mij knipte kende mijn zus en vertelde dat ze zich haar nog goed kon herinneren. ‘Ze kwam altijd met haar zoon of dochter en op een gegeven moment had ze zo’n lapje voor haar oog.’ Ja, dat klopt, de hersentumor drukte op een van haar oogzenuwen en ze keek met haar rechteroog compleet naar links, dus zo’n piratenlapje was een prima oplossing. Je zou zweren dat Lon een nieuwe trend zette met de piratenlook, maar helaas was het pure noodzaak. Toen ik vertelde dat het zo toevallig was dat de kapster juist nu over mijn zus begon, omdat het precies haar sterfdag was, leek het even ongemakkelijk te worden, maar, zoals ik mijn column begon, het verdriet slijt, en praten over haar is allang niet vervelend meer. Op datzelfde moment schalde door de speakers van de kapperszaak een wel heel bekend liedje: ‘Zij’ van Marco Borsato. Het was het liedje dat ik ‘gekozen’ had voor de begrafenis. Ik schrok, deed mijn handen even voor mijn gezicht, maar was bovenal verbaasd. ‘Is dit de radio?’ stamelde ik. De kapster dacht dat ze mijn oor wellicht had geraakt, maar ik stelde haar gerust. ‘Zij is alleen even op visite. Hoi Lon.’ Marco zong verder; Zij, is de betere helft van mij..