Ze liggen al een paar weken in huis. Eerst op de eettafel, toen op de grond, nu opnieuw verspreid over de tafel. De schoolboeken van zoonlief. Het pakpapier, zoals hij het kaftpapier steevast blijft noemen, is ook al vanaf vakantiedag één aangeschaft, dus dat de kaftklus niet geklaard is, ligt daar niet aan, maar de zin om het te doen moet nog komen denk ik. Of wacht hij af dat zijn moeder het voor hem doet, als de rotzooi haar teveel wordt? Nou, dacht het niet. Ik verplaats het voor de zoveelste keer gewoon van de eethoek naar elders, uit het zicht. Ben daar gek! Ik weet nog heel goed hoe serieus ik als kind aan dat klusje begon. Eerst met mijn moeder gezellig samen naar de schoolcampus bij V&D in Amstelveen om vervolgens direct te beginnen aan het kaften van mijn, met aandacht bekeken, nieuwe boeken aan de grote tafel in de woonkamer. Mam schonk daarbij lekker een glaasje limonade in en ik vond het best leuk om te doen. Met zorg had ik altijd mijn kaftpapier uitgekozen. (De laatste die ik mij herinner was roze met rode zoenlippen..) Hoe anders is het met mijn zoon (is ie wel van mij?).. Hij heeft de schoolboeken nog geen blik waardig gegund, heeft vier verschillende soorten kaftpapier uitgekozen, totaal niet passend bij elkaar, en weet amper hoeveel schriften, potloden en ander schoolmateriaal hij verder nodig heeft. Wat een rommelkont zeg. Ik denk dat meisjes echt serieuzer omgaan met die dingen, maar ik kan er naast zitten hoor. Ik heb trouwens een echt mannengezin, want nog een paar voorbeelden in huize Gommans: Als ik op de trap spulletjes leg die naar boven moeten bij de eerstvolgende ‘omhoogloopbeurt’, stappen mijn heerschappen daar chronisch overheen. Ze schijnen het niet te zien of te begrijpen. Ik denk zelfs dat ze al struikelend bovenkomen, maar als ik het niet van te voren vraag, hebben ze gewoon geen idee dat die spullen naar boven moeten. Heel apart. Dat de wc-bril na toiletbezoek omlaag gedaan wordt heeft me ook een aantal jaren gekost en dat ik reuzeblij ben met het vaste dopje op de tandpasta-tube moge duidelijk zijn. Maar goed, ik dwaal weer eens af. Het kaften van de schoolboeken. In mijn ogen dus best een leuk karwei. Ik moet toegeven dat ik vroeger wel geholpen werd door mijn zus die vier jaar ouder was. Ik zeg was, omdat ik inmiddels vijf jaar ouder ben dan zij ooit geworden is... Toen zij met school klaar was, kon ik nog een aantal jaren een beroep op haar doen, dus ik moet eerlijk toegeven dat ik zelfs niet meer precies weet hoe het ook alweer moet. Wie weet kan hij het aan zijn vader vragen? En als het klusje dan eindelijk geklaard is (door wie dan ook) zal ik de stapels gezellig op de trap leggen. Ze moeten tenslotte naar zijn kamer. Eens kijken hoe lang het duurt! Tja, de scholen beginnen volgende week weer. Mijn schoolganger gaat naar de tweede van de middelbare, dus de eerste week zal er geen sprake zijn van hard leren. Rooster halen, kennismaken, weer een beetje wennen aan elkaar en vervolgens vol aan de bak. Wat was de basisschool in vergelijking dan toch een gezellige boel. Ik vind het wel weer oké dat de regelmaat terugkomt, maar vond het een heerlijke lange schoolvakantie. Niets hoeven, lekker uitslapen, alles op zijn tijd.. Ja, ja, ik heb genoten, ondanks de verschillen die er zijn tussen hen en mij, want ook al zien ze er niet uit als Mars-mannen, ze komen zeker te weten van die planeet. Ach, kunnen zij het helpen?!