Beste verrassing ooit

Het begon met de voorpret; weken, zo niet maanden, waren mijn nichtje en ik bezig met plannen smeden om (o)ma te verrassen in Benidorm op haar verjaardag. (O)pa zat ook in het complot. Op 31 mei kochten we reeds vliegtickets. Wat was het spannend om dit voor ons te houden zeg. Daarom vertelden we het tegen niemand. Al een aantal jaren ga ik in het najaar naar mijn ouders toe, dus op de vraag waarom ik dit jaar niet kwam moest ik steeds ontwijkend antwoorden. “Het zit er dit jaar niet in mam. Ik zit middenin mijn btw-aangiftes en ik ben net naar Turkije geweest. Volgend jaar misschien weer.” Ze leek tevreden met dat antwoord, het was tenslotte een logische verklaring, maar jammer vond ze het wel. Haha, en wij maar knipogen. Toen ik mijn ouders begin oktober op Schiphol afzette en mijn moeder een dikke knuffel gaf, “nou tot over zes weekjes hè mam”, stond ik gelijktijdig te knipogen naar mijn stiekem lachende vader achter haar. Och, als ze toch eens wist.. Mijn nichtje, die kind aan huis is bij opa en oma, moest ook regelmatig op haar lip bijten. Één keer ging mijn hubbie bijna in de fout. Hij riep zoiets als ‘tja, jij hebt lekker nog een weekje tegoed”, maar gelukkig hoorde alleen mijn vader dat. Mam had nog steeds niets door. Op 1 november was het zover; we vlogen vroeg richting Alicante. Om half tien waren we geland en voordat we de bus instapten om naar Benidorm te rijden, sprak ik een berichtje in op de WhatsApp van mamsie. Ik zong zelfs voor haar, want het moest een ‘gewone’ verjaardag lijken. Een kwartiertje later appte mijn nichtje iets liefs naar oma vanuit de bus en nog steeds had ze niets door. Inmiddels was ik druk aan het appen met mijn vader; ‘we zitten in de bus hoor’ en ‘houd haar nog even op het balkon’. Meestal gaan mijn ouders rond een uur of 11 wandelen, maar dit keer moest ze dus verplicht iets langer ‘thuis’ blijven. Gekscherend had ze nog even geroepen; “oh? komt er soms visite?” Maar mijn vader gooide het op: “Nee gekkie, maar ik zit zo lekker in mijn boek.” Later verklaarde hij dat hij werkelijk geen létter gelezen had! De busreis duurde lang. Maar liefst twee uren werd ons geduld op de proef gesteld. We waren de laatsten die de buschauffeur afzette. Maar toen was het zover; Bij het complex aangekomen zat ook de receptioniste in het complot. De sleutel werd overhandigd met een ‘veel plezier hè’ erachteraan. Toren 2, 16 hoog, appartement C. Ding Dong.. even wachten.. deur open.. En dan die verbaasde blik van mijn moeder.. Onbeschrijfelijk, vol ongeloof. Gillen werd het zelfs. “Tja mam, ik kom even je verjaardag vieren. Gezellig toch?” Mijn nichtje stond nog te wachten in het trapportaal. Zij zou de ultraverrassing zijn. Ze was er immers nog nooit geweest. Dus een paar minuten later was de verrassing compleet. “Hoi Oma..” “Hèèè?!!” Jij ook hier?? Maar je appte net dat je de les inging?? Hoe kan dit nou? Dit is echt het mooiste cadeau wat ik ooit in mijn leven heb gehad.” De missie was overduidelijk geslaagd. We hebben er met zijn viertjes een fantastisch weekje van gemaakt. Heerlijk gegeten, gedronken, gelachen en gekletst onder het genot van zon, zee, tapas en liefde. We sliepen samen in een appartementje om de hoek, dus ik ben nóg nader tot mijn lieve nichtje gekomen. Zij is de dochter van mijn overleden zus en we hebben lief en leed gedeeld. “Er is weer een stukje heel in mijn hart.” Was de mooiste uitspraak die ze met ons kon delen. En wij voelden dat ook. Op een avond toen we een potje gingen dobbelen kwam het liedje op de radio voorbij dat op de begrafenis van mijn zus werd gedraaid. Het voelde even compleet. We hebben een reis gemaakt om ons leven niet meer te vergeten. En mam/oma? Die krijgt de glimlach niet meer van haar gezicht. Tot zaterdag, lieverds! Dan haal ik jullie weer op en kunnen we het er nog even over hebben.. 