Smartphone

Hij werd de laatste weken al wat trager. Paar keer uit en weer aanzetten volstond nog. Maar afgelopen week was het echt mis. Mijn smartphone deed niets meer! Paniek! Oké, dat ik niet meer op Facebook kon en dat het spelletje Wordfeud een dag werd overgeslagen, dat was nog tot daar aan toe, maar ik kon er niet eens meer mee bellen! Eerst nog even mijn puberzoon geraadpleegd. Maar nee, zelfs hij wist er geen raad meer mee. Het enige dat hij kon uitbrengen was: “Tja mam, ik heb het je toch gezegd; je moet een Iphone nemen.” “Nou, daar heb ik even niks aan jongen. Mijn Samsung is me dierbaar”, dus hup naar de Phonehouse in de Zijdstraat. Daar zouden ze toch wel een oplossing hebben? Het was woensdagmorgen, geen hond in de winkel, maar de medewerker aan de balie had zichtbaar weinig zin in mijn probleem. Hij drukte achteloos op wat toetsen, constateerde dat hij het echt niet deed (duuuuhhh) en zei me dat hij er niks meer aan kon doen. “Even inpluggen op uw pc, mevrouw en kijken of de foto’s nog te redden zijn en een nieuwe kopen” was het enige advies dat hij me kon geven. Eenmaal thuis moest ik alle laadjes overhoop halen om het desbetreffende kabeltje te vinden die geschikt is voor dat overzetklusje. Wat kan een mens toch een hoop snoertjes in huis hebben zeg. Ik heb nog even gedacht om dat maar eens op te ruimen, maar ja, áls ik dan ooit weer eens een kabeltje nodig heb voor telefoon, datarecorder, camera, fototoestel, andere mobiele telefoon of wat voor apparaat dan ook, dan zoek ik tevergeefs. Niet handig dus. Alles maar weer terug gepropt. Gelukkig nadat ik het juiste usb geval gevonden had natuurlijk. Ik plugde die in mijn pc en heb geloof ik wel wat foto’s en gezellige filmpjes kunnen veiligstellen, maar toen ik de volgende dag opnieuw naar Phonehouse ging om toch maar een nieuw toestel aan te schaffen, constateerde de medewerker, die een veel betere bui had dan zijn collega van de dag daarvoor, dat alle contacten helaas verloren waren gegaan en ook alle apps en aanverwante gegevens. “Kom maar op met een leuke aanbieding” zei ik, want na telefonisch contact (via mijn huistelefoon) met Vodafone was ik erachter gekomen dat ik in juni pas mijn contract kan verlengen en dus dan ook pas een nieuwe (gratis) telefoon mag uitzoeken. “Nou”, zei de vriendelijke medewerker, “misschien kunnen we deze wel helemaal terugzetten naar de fabrieksinstellingen, want een nieuw soortgelijk toestel kost u toch gauw zo’n honderdtachtig euro en u heeft niets te verliezen toch?” Ik vond het een fijn voorstel en de jongeman, die in mijn ogen steeds aardiger werd, ging aan de slag. Ik stond ernaast te duimen. Serieus waar gebeurd. En… hij doet het weer! Ik ben inderdaad alle gegevens kwijt, moet al mijn apps opnieuw downloaden en al mijn contacten weer hervinden, maar als mensen mij nodig hebben (of andersom) dan weten we elkaar wel te vinden hoor. Komt goed. Mijn foto’s stonden overigens allemaal op mijn SD kaartje, die ik ooit op aanraden van een vriend had aangeschaft, en dat was uiteraard een pak van mijn hart. Sommige gebruikersnamen wist ik echter niet meer en ook wat wachtwoorden was ik vergeten, dus het is meteen een goed leermoment geweest. Ik lachte mijn moeder (ze is 72 maar heeft Facebook..) wel eens uit, omdat ze voor wachtwoorden, gebruikersnamen en dat soort dingen, een speciaal boekje heeft waar ze alles in opschrijft. Maar het lachen is me inmiddels wel vergaan. Sterker nog; “Mam, ik schaf ook zo’n boekje aan, dan kan dit me niet meer gebeuren.” Nu heb ik dus fijn mijn oude telefoon weer terug. Ik kan weer bellen, whattsappen, Facebooken, Twitteren, bankieren, foto’s maken, enzovoort en ben dolblij, want het is beslist een bewezen feit: ik kan absoluut geen dag meer zonder mijn smartphone!