Ik ben geen kattenmens. Dat is wat ik jaren riep. Ik had het nooit zo op katten. Ben meer een hondenliefhebber. Maar ja, daar moet je veel tijd voor vrijmaken en dat schort er nog wel eens aan in ons gezin. Een aantal jaren geleden kwam echter onze buurkat meerde malen per week bij ons aanlopen en we hebben sindsdien Morrie opgenomen alsof ze tevens ons poesje was. Natuurlijk had ze gewoon een baas en bazin, maar toen deze laatste ging verhuizen, ging het lieve zwarte poesje met haar mee. Toen dacht ik heel makkelijk ‘Nou, dat was dan dat’, maar zo gemakkelijk was het niet.. Dat gezellige ‘buurten’ gingen vooral mijn hubbie en de huispuber missen, maar ik moet toegeven dat ik het toch ook altijd wel heel knus vond als Morrie ’s avonds op schoot sprong en volop ging liggen spinnen. ‘Mam, wij móeten nu een eigen kat hoor.’ Deze oproep kwam van mijn zoon, nog geen maand na de verhuizing van buurtpoes. ‘Nee, dat gaat niet gebeuren.’ Riepen manlief en ik in eerste instantie nog in koor. Maar dat nee werd na een poosje toch zachtjesaan een ‘ach, waarom eigenlijk niet’. En die kwam vooral uit de mond van zijn vader. Nog steeds hield ik voet bij stuk. ‘Hoe moet het dan in vakanties?’, ‘Wie gaat keer op keer die kattenbak verschonen?’ en niet geheel onbelangrijk: ‘Wie neemt de stofzuiger dan dágelijks ter hand?’ Precies: Moi! En daar heb ik dus ff geen zin in hè.. Maar nee, er werden duidelijke afspraken gemaakt, de taken zijn bij voorbaat verdeeld en uiteindelijk ging ook ik overstag. We gingen een kat nemen. Nu wil het geval dat een kennis van mij een Main Coon heeft die zwanger was. Eind mei kwam er een nestje van drie bastaardjes. We zijn gaan kijken en namen het zwartste katertje. Eentje. En we noemden hem Gizmo. Afgelopen vrijdag, na onze heerlijke zomervakantie, zijn we het ondeugende beest gaan halen. Het andere mannetje was al eerder opgehaald, maar het enige poesje van het nest lag rustig te bekijken hoe wij de overdracht deden van Gizmo. Ik vond haar daar nogal zielig bij kijken en keek mijn man aan.. ‘Zullen we er dan toch maar twee?..’ En zo geschiedde. Goede vriendinnen van mij hadden overigens al eerder gezegd dat twee eigenlijk ook veel leuker was en beter en dat ze elkaar dan bezig konden houden en dat het makkelijker was.. en.. jaja, maar eentje was voor mij toch genoeg? Twee is dubbel kattenbakken verschonen en dubbel zoveel haar. Ach, wat ben ik toch een zwakke schakel. Nu zit ik met twee kittens opgescheept.. en het ís leuk! Eigenaresse Sasja, die overigens heftig geëmotioneerd was en érg blij dat broer en zus bij elkaar bleven, had het poesje de naam Tinkerbel gegeven en die kortte ze af met Tinky. We hebben het maar zo gelaten. Gizmo en Tinky zetten nu dus bij ons de boel op stelten. Wat een clowns zijn dat zeg. Mijn gordijnen heb ik omhoog gebonden, er staat een krabhotel tot aan het plafond midden in de woonkamer, er liggen overal speelgoedmuizen, balletjes, piepbeesten, rinkeldingen, knisperzakjes en diverse mandjes verspreid en de plantenspuit staat gereed. En echt.., ik geniet met volle teugen. Derhalve moet ik de eerste zin van deze column maar gaan wijzigen; Ik ben een kattenmens!