Ken je dat? Dat je naar boven (of elders in huis) loopt en boven denkt ‘wat moest ik nou ook alweer hebben?’ Het ligt niet aan ouderdom, want ik heb het al jaren. Ik ben ook wel eens wat kwijt en ook dat heeft volgens mij niks met dementie te maken. Zo heb ik mijn leesbril eens uit de koelkast gevist, kom ik regelmatig bij mijn wasmachine waar de was nog uithangt, omdat ik was begonnen om dat in de droger te doen (of op te hangen) maar dan waarschijnlijk ergens door werd afgeleid, lagen er een keer, na een feestje, sleutels tussen de wijnglazen in een keukenkast en vraag ik regelmatig aan het thuisfront ‘weten jullie waar mijn (vul het maar in) ligt?’ Ik ben trouwens niet de enige in het huisgezin. Zoonlief spant de kroon; negen van de tien keer komt hij nog een keer terug voor iets dat hij is vergeten. Wij zeggen dan ook meestal ‘tot straks’ als hij de deur uitvliegt en gelukkig kunnen we er alle drie om lachen. Ja, ook hij. Al is het best stom. Nou ja, kan gebeuren. Wat ik laatst had was écht stom; Ik had eindelijk weer eens al mijn ramen gelapt. Ik zeg ‘eindelijk’, want huishouden is niet mijn grootste hobby, maar ons huis was net in een nieuwe kleur geschilderd en om daar ultiem van te genieten moest dat ramenlapklusje hoognodig worden geklaard. Ik heb er zelfs een nieuwe raamwisser voor aangeschaft. De A-ce-ti-on heeft veel spullen, maar over de kwaliteit kan soms worden gediscussieerd, dus het werd een heuse merkwisser bij Blokker vandaan. Het uitzicht knapte zienderogen op. Ook kochten we een nieuwe parasol (eentje die ‘leeft’ op grote voet) en een bijpassende stoere barbecue (mensen die van Wordfeud houden; geschreven zonder Q..) Een paar dagen later wilde ik de oude raamwisser, die we standaard in de badkamer hebben hangen om daar de boel ook een beetje toonbaar te houden, weggooien en daar het Leifheit-exemplaar voor terughangen, maar toen was ik dat ding dus kwijt. Ik heb me dagen ongans gezocht, zonder resultaat. Weken kon ik het niet loslaten. Waar was dat ding, dat ik slechts één keer had gebruikt? Schuur, zolder, slaapkamer (ik had hem per slot van rekening overal gebruikt) álle kasten (ja, zelfs weer die koelkast) heb ik doorzocht, maar helaas; geen raamwisser. Ik kon het niet uitstaan. Uiteindelijk toch maar een nieuw exemplaar gekocht van mindere kwaliteit, want dat goeie ding móest een keer boven water komen. En, ja hoor, na wéken was het dan zover. Onze oude parasol die al een tijdje stond te wachten op een nieuwe eigenaar werd opgehaald. Totaal verkleurd, maar nog in prima staat, gaven wij hem weg. En toen kwam de aap uit de mouw, of moet ik zeggen de raamwisser uit de parasol. Want we kregen een appje met een foto: is deze van jullie? Zat dat ding in die hoes van die parasol. Hoe die daarin terecht was gekomen? Geen flauw idee. We konden er wel om lachen. Trouwens, net op tijd gevonden; Mijn ramen kunnen wel weer een schoonmaakbeurtje gebruiken. Lekker luchtig verhaaltje toch?