Soms kijk ik het programma Veronica (voorheen Voetbal-) Inside, omdat mijn hubbie nu eenmaal van voetbal houdt en het ‘t enige voetbal-praat-programma is waar ik naar kan kijken. De grappen zijn soms flauw, soms om te lachen en soms net over de grens, maar ik vind dat humor over alles moet kunnen. De definitie van humor vind ik 1. je kunt er om lachen, 2. je snapt de clou niet of 3. je vindt gewoon de grap niet leuk. Er is geen optie 4. Namelijk dat je boos wordt om humor. Gewoon de overige 3 opties kiezen en weg zappen als je het niks vindt en door met je leven. Iedereen is, vooral de laatste tijd, maar op zijn teentjes getrapt, er mag niks meer en dat vind ik een slechte zaak.

Ik keek de bewuste uitzending, net als 1.7 miljoen andere mensen en vond daar wat van. Al in de eerste beantwoording op de vraag van de stoere advocate, die daar toch maar was gaan zitten, zei Derksen al dat de opmerking (waar het hele programma om draaide(!)) een grap was. Wellicht een verkeerde, maar slechts een grap. De intentie waar ze een uur over doordramde was dus 'dat het een grap was'. Niks meer, niks minder. Ik vond dat Johan overeind bleef, ondanks dat zijn collega, presentator Wilfred GeNEE hem als een Judas onderuit bleef schoffelen. René van der Gijp kon zijn ei niet kwijt en Wim Kieft vroeg nog voorzichtig ergens tussendoor of er tegenwoordig helemaal geen grappen over gekleurde mensen meer gemaakt mogen worden, maar daar kwam niet echt antwoord op.

De advocate zei ook nog dat ze, uit respect naar iemand die daar aanstoot aan nam, liever de donkere bevolking zwart wilde noemen en de blanken wit, maar verderop in het gesprek gooide ze er toch weer bruin en blank doorheen. Verwarrend, want waarom (en dat vraag ik oprecht) mag blank niet en is wit beter en waarom is zwart dan beter dan bruin. Ik snap het allemaal niet zo goed.

Wat ik wel snap is dit; Als mensen zich gekwetst voelen dan is dat oprecht vervelend. Ik kan me daar niet in verplaatsen, net zo min als mensen zich in mij kunnen verplaatsen dat ik met mijn sproeterige huid nooit zomaar in de zon kan, nooit een lekker bruin kleurtje krijg, me soms schaam voor mijn dikke witte benen en af en toe jaloers ben op een prachtig gebruinde vrouw met lange glimmende benen onder een gele rok. Een kleur die ik van mijn leven niet kan en zal dragen, omdat het geen gezicht is.

We moeten allemaal iets beter ons best doen om elkaar beter te gaan begrijpen. Er is een ontzettende tweestrijd aan het ontstaan, wat waarschijnlijk uitmondt in een soort oorlog. Twee kampen die maar bozer en bozer worden.

Nog even terugkomend op het programma; Dries, de Nederlandse Marokkaan wiens vader eigenhandig Nederland mee heeft helpen opbouwen, sloeg mijns inziens de plank mis en voegde weinig aan de show toe dan alleen een beetje schreeuwen. En dat dwarse gedoe, daar heeft niemand iets aan. Nooit. Ik zat met smart te wachten op een paar leuke grappen in de show, maar die bleven uit. Ik ben trouwens benieuwd of het format VI kan blijven bestaan zoals het tót gisteravond was, maar ik heb daar een hard hoofd in. Nederland is hard aan het veranderen en daar is deze blanke sproetenkop met witte benen niet blij mee. Het gaat té snel. Het voelt alsof ons land wordt overgenomen. En dat gevoel kan je niet begrijpen als je het niet ervaart. Is dát dan discriminatie?

Een knuffel (niks anderhalve meter!) van,

Miranda Gommans