Dierenleed

Ik ben een alleseter. Van hartig tot zoet, van vlees tot vis (inclusief mosselen, schaal- schelpdieren en zelfs rauw), pizza, pasta, tapas, Japans, Chinees, Indonesisch (niet te heet), stamppotten, moet ik nog even doorgaan? Alles dus. Er is echter voedsel dat ik uit principe niet (meer) eet. Bijvoorbeeld kikkerbilletjes. Heb je ooit gezien hoe bruut die beestjes uit elkaar getrokken worden, waarbij het lijfje achteloos op een kwakende hoop doodbloedende lotgenootjes wordt gegooid? Nou je hoeft gelijk niet meer hoor. Ganzenlever is er ook zo eentje en ik neem aan dat dit verder geen betoog behoeft. Hond en kat heb ik nog nooit op, maar hé, je eet toch geen huisdieren? En een portie konijn ligt, sinds we zo’n beest in een hok hebben, ook niet meer op mijn bordje. Overigens vind je konijn in landen als Spanje en Duitsland (dood)gewoon op de menukaart en ik moet zeggen, ik heb ooit met kerst een exemplaar gegeten bij de oma van een vriend. Dat dat best lekker was lag vooral aan de uitgebreide bereiding met warme tutti frutti, stoofpeertjes en alles wat er verder in overvloed op de kerstdis aanwezig was. De smaak lijkt verder namelijk gewoon een beetje op die van kip, maar dan wat droger. Maar nee, ik doe het mijn zoon niet meer aan om een soortgenoot van zijn knuffeldier te verorberen. Over zijn huisdier gesproken. Het is de derde op rij. Zijn eerste konijntje had de pech dat hij een keer over zijn buitenren sprong, met zijn achterpootjes tussen de spijlen bleef hangen en vervolgens verlamd raakte aan zijn achterlijfje. Een operatie was gewoonweg niet mogelijk en om nou een konijn in een rolstoeltje te zetten.. Hij kreeg zodoende een spuitje bij de dierendokter en werd door zijn kleine verdrietige baasje met zorg begraven in de voortuin. Het tweede konijn, ook Noddie genaamd (zelf verzonnen door mijn zoon die zijn naam achterstevoren aan zijn beestjes gaf), werd na een jaartje op zijn zachtst gezegd nogal opgewonden als je al met een hand in zijn hokje kwam. We werden er best een beetje benauwd van en hoe leg je een kind (toen een jaar of acht) uit, wat dat natte spul op de teddybeer was, die hij zo lief bij zijn wilde konijntje in het hokje had gelegd voor wat rustgeving. Het oversekste beest liet echter geen spaan heel van meneertje beer, en het maakte niet uit welke kant hoor, Teddy zijn snoetige kop moest er ook aan geloven! Naar de dierenarts dus voor een keurige castratie. Na een dag kregen we het rammetje een stuk gematigder terug, echter, hij bleef versuft, was de narcose niet goed uitgekomen en.. ging dood. Wat een pech. Zoon ontroostbaar en de voortuin begint een aardig dierenkerkhof te worden. Goed, Noddie nummer drie moest en zou er na een tijdje toch komen. Door ons gekscherend Nodrie genoemd, maar dat waardeert zoonlief niet zo. Er moest een groter hok komen, maatje kippenren, want dit konijn is nogal uit de kluiten gewassen. Bij aankoop werd er beweerd dat het een kruising was tussen een Duits- en een dwerghangoortje, maar ik ben bang dat de vader een Vlaamse reus moet zijn geweest. Helaas hadden we ook met dit konijn niet zo’n geluk. Hij was niet zo aanhalig, had al een paar keer blaasontsteking gehad met als gevolg de nodige, en behoorlijk prijzige, dierenartsbezoekjes. Als het allemaal had geholpen was dat natuurlijk prima, maar helaas kwam er een poos terug een brul uit de tuin: ‘Ma-am!, er ligt alweer bloed in zijn hok!’ Daar gingen we weer. Inmiddels ligt Nodrie naast zijn voorgangers begraven in de voortuin en het hok met toebehoren hebben we maar verkocht. Willen konijntjes gewoon niet oud worden bij ons? Zijn we niet goed genoeg voor ze? Of nemen ze gewoon wraak op mij, omdat ze stiekem weten dat ik vroeger een paar malse boutjes van één van hun broers of zusjes heb verorberd? Slik.