“Ik heb niks om aan te trekken!!”, “Alles is te klein!!” Uit de slaapkamer van puberzoon klinkt lichtelijke paniek. “Dit kan echt niet meer, mam.” Ik zie het. De lange mouwen van het aangetrokken shirt lijken wel driekwart mouwtjes en de broek heeft hoogwater. Die heb ik toch niet zo lang geleden aangeschaft? Denk ik.. ‘Probeer deze eens?’ vraag ik. Maar ook deze en die én die, het is allemaal te klein. “Ik denk dat je gelijk hebt. Je begint flink te groeien, vriend.” Het is de eerste dag van de herfstvakantie en de opdracht aan mijn zoon is om zijn kast eens flink uit te mesten. “Alles even passen. Op stapeltjes leggen wat nog wel kan en wat er weg moet.” Zeg ik. Een uurtje later ga ik maar weer eens kijken. De stapel wat nog wel kan is niets meer dan twee a drie shirtjes, de broeken zijn geslonken tot drie redelijke en de spullen die meneertje hoe dan ook wil bewaren, want “dat waren altijd mijn ‘lievelings’”, is ook bar weinig. Oké, dat wordt flink shoppen, denk ik. En zie de bui al hangen, want dat is niet onze hobby. Ik denk dat ik één van de weinige vrouwen ben die gewoon niet van winkelen houdt. Mijn man is daar wel content mee. Maar we vragen hem wel om mee te gaan. Op de zaterdag aan het einde van de vakantie op naar Hoofddorp. Op zaterdag!! Hoe dom kun je zijn.. Druk! Maar goed, bij CoolCat, H&M, V&D en zelfs C&A wordt geslaagd. Uiteraard zijn ook de voeten twee maten gegroeid, dus er worden vette sneakers aangeschaft die meteen aan moeten blijven. Bepakt en bezakt met heel veel tassen lopen we terug naar de auto, maar niet voordat we wat lekkere borrelhapjes hebben gehaald bij die goeie slager in het centrum. Je moet aan zo’n slenterdag toch een positieve draai geven, nietwaar? De twee vuilniszakken (!) met kleding van zoonlief gaan linea recta naar de buurjongetjes, die net ietsje kleiner zijn dan hij. Dat doe ik om meerdere redenen. Uiteraard omdat ik ze dat gun, maar de voornaamste is wel dat ik die leuke kleren, die we toch altijd met zorg uitkozen, regelmatig terugzie als ze voorbij lopen die twee. Laatst had de jongste een vet vest aan van Monster Energy. Nou, ik wil niet eens weten wat ie gekost heeft, maar ben blij dat ik er nog nét iets langer van kan genieten. “Cool vest, buurjongen!” riep mijn man hem toe. Het jochie kon er wel om grinniken. De kledingkast van manlief heeft hij zelf voor de zomervakantie al uitgezocht, zodoende kon er weer wat nieuws aangeschaft worden bij de outletstore waar hij altijd met zijn nicht naartoe gaat. Hij komt dan met de leukste outfits terug. Zij heeft een goede smaak (en stiekem een beetje overwicht voor wat betreft de keuzes die hij maakt..). Mijn eigen kast moest er na de herfstvakantie ook aan geloven, met hetzelfde resultaat als die van mijn zoon: twee uitpuilende vuilniszakken met kleiding, die vooral uit de mode waren geraakt of waar ik al twee seizoenen niet naar omgekeken heb. Soms kan ik heel goed weggooien, een andere keer is dat wat moeilijker. De vuilniszakken stonden een paar dagen in de gang, omdat ik eerst nog van plan was om ze naar de tweedehands winkel te brengen, of weg te geven, maar mijn hubbie was het zat en heeft ze in de kledingcontainer gelazerd. Laatst had ik toch even spijt van iets wat ik in mijn kast ineens niet meer kon vinden. Mmmh, iets té snel weggegooid. Ik moet dus nodig gaan shoppen. Menig vrouw zou daar om staan te springen. Ik niet. Ach ja, ik laat me af en toe graag aanjurken hoor bij bijvoorbeeld Shoeby’s, echter, zal ik dit keer de Zalando-man maar weer eens aan de voordeur laten bellen? Aaaaaaaah!!