Bijna tachtig mensen aan mijn bedje. Bloemetjes ballonnen, flesje wijn, lieve woorden en donaties, allemaal voor mij. ‘Ben je ziek dan?’ Nee! Beslist niet! Ik heb meegedaan aan de actie Lock me Up van stichting Free a Girl en werd zodoende twaalf uur achtereen opgesloten in een houten hokje van één bij twee meter met kippengaas. Ik mocht een hoofdkussen meenemen en mijn laptop en mobiel en ik kon met mijn vingertoppen al zittend nog het plafond raken. Eigenlijk ruimte en ontspanning genoeg. Echter, de deur werd met een heus hangslot afgesloten en ik mocht er slechts vier keer uit om te plassen. De vierde karaf water kwam op een gegeven moment mijn neus uit en de maaltijd over de hele dag bestond uit een kommetje pasta. Naarmate de dag vorderde en alle bezoekers lekker zaten te smikkelen en het glas keer op keer hieven, kreeg ik toch wel zin om er weer uit te komen. Het aftellen begon eigenlijk rond etenstijd. Als je dan na gaat nadenken en je realiseren dat de meisjes waarvoor ik deze stunt heb ondernomen (samen met 139 andere deelnemers in heel Nederland), het écht slecht treffen, dan waren die twaalf uurtjes natuurlijk maar peanuts. Zij mogen er niet uit om te plassen, zij krijgen geen gezellig bezoek met lieve woordjes, zij kunnen niet aftellen.. Nee, meisjes vanaf een jaar of zeven (!) liggen letterlijk in het donker en in de stank te wachten in vieze hokken op smerige matrassen, op soms wel vijfentwintig keer pervers mannelijk bezoek per dag die heel andere dingen van plan zijn. Verkrachting, mishandeling en hup weer terug in je hok.. Dat schrijnende beeld is mij wel weer duidelijk geworden, ondanks de lol die ik afgelopen dinsdag toch ook heb gehad. Want, wat heb ik gelachen om al mijn gekke vrienden en vriendinnen. En wat ben ik hen en al die lieve mensen die bij me langs zijn gekomen en/of gedoneerd hebben, dankbaar. Om elf uur ’s avonds werd ik bevrijd en ik was, ondanks de hele dag zitten, liggen en hangen, helemaal kapot. Geen minuut heb ik géén bezoek gehad, dus mijn oren tuterden ervan en mijn wangen gloeiden. Ik zat dan wel in dezelfde ruimte als mijn lieve bezoekers en donateurs, maar toch was ik in een andere dimensie. Het was heel gek en ik wilde dan ook lekker naar huis toe om te slapen. Dát ging alleen nog niet zo lukken. Ik moest even van de dag bijkomen op mijn eigen bank met een lekker koud glas wijn. En toen kwamen de tranen. Wát een indrukken, wát een lieve mensen, wát een lieve berichten, wát een donaties en wát een ervaring! Ik had het voor geen goud willen missen en ik hoop dat mijn druppel op de gloeiende plaat zoden aan de dijk zet. Ik heb tot nu toe geld bij elkaar gesprokkeld om maar liefst veertig meisjes te redden uit de kinderprostitutie, want Free a Girl verzorgt die reddingsacties en opvang voor hen. Veertig! Maar al was het er maar één. Het is toch een mensenleven? Vandaag, morgen én zaterdag kun je de overige deelnemers nog een hart onder de riem steken in restaurant Welkom Thuis. En ik spreek uit ervaring dat het heerlijk is als mensen langskomen. Het doet ze goed. Dat deed het mij ook. En de meisjes die het moeten ondergaan helemaal! Doneren kan nog tot aanstaande zaterdag: http://www.freeagirl.nl/lockmeup/deelnemers/miranda-gommans/

Om stil te staan bij het leed van die meisjes

Moet je soms even je ogen dicht doen

Maar voor het probleem wat zij ondergaan

Moet je beslist je ogen niet sluiten

Red de meisjes!

Free a Girl!