Voor dag en dauw staan we op om met zomervakantie te gaan. Om 4 uur ’s nachts wil papa vertrekken om voor de files uit te rijden. Ik in mijn Holly-Hobby-pyjamaatje, mijn rechterduimpje steevast in mijn mond en in mijn andere hand mijn knuffel. Ik word tussen mijn grote broer en zus op een kussentje gezet in de groene Fort Taunus. Ik vind het spannend. We fluisteren allemaal, want mama wil de buurt niet wakker maken. De Scout vouwwagen zit volgepakt en ook in de kofferbak past geen barbiepopje meer. Papa doet hem met een klap dicht. ‘Sssstt Ger, beetje zachtjes, de buren..’ ‘Ja, ja, kom we gaan. Hebben we alles?’ Ik denk dat mama aan alles heeft gedacht: Snoepjes mee, cassettebandjes voor in de autoradio voor later, slappe witte kadetjes gesmeerd en krentenbollen met roomboter. De lange reis kan beginnen. Voordat we op de A2 zitten lig ik alweer in een diepe slaap, om vervolgens bij de Duitse grens één oogje open te doen. ‘Zijn we er al?’ ‘Nee nog lang niet!’ Roepen mijn ouders én broer én zus in koor. Het is nog donker, dus ik probeer nog wat te soezen. Als we al lang en breed op de Duitse Autobahn zitten en mama inmiddels is gewisseld met papa, omdat zij graag in Duitsland rijdt (en ik weet nu wel waarom), probeer ik eens uit het raampje te kijken. Ik zit laag. Autostoeltjes waren in de jaren zeventig nog niet verplicht zeg maar.. ‘Spelletje doen?’ opper ik. En daar beginnen de zelfbedachte nummerbordspelletjes, autobingo en ‘hoeveel groene auto’s zie jij?’-games. De DVD speler bestaat nog niet en zelfs de walkman is nog niet op de markt. We moeten ons zelf vermaken. Alleen maar stoppen om te tanken, de benen te strekken en te plassen. ‘Moet je nou alweer?’ Maar ’s avonds zijn we dan bij onze overnachtingscamping in Oostenrijk. Ik ken het hier al. Hier waren we vorige jaren ook. Bij een riviertje, onder de grote snelwegbrug. Een echte doorreiscamping. Niets te beleven, maar dat geeft niet. Er moet alleen geslapen worden. Morgen weer verder. Papa zegt dat we weer lekker vroeg zullen vertrekken. Ik vind het allemaal best. Slaap heerlijk op het geluid van het kabbelende water. De volgende dag rijden we in één keer door naar de camping aan het Gardameer. Alweer herkenning. Lazise is the place to be. Ik maak meteen vriendjes en vriendinnetjes, speel bij het waterkraantje, ga mee broodjes halen met papa, proef van de Italiaanse lekkernijen en eet zoveel pizza als ik kan. Meestal eten we bij de voortent. Soep uit meegebrachte pakjes in verschillend gekleurde plastic soepkommen. ‘Mag ik vandaag de paarse?’ Ook het toetje is meegenomen van huis. Saroma. Iedere dag een andere smaak. Drie weken genieten, spelen, zwemmen en gezelligheid. Maar als de drie weken om zijn, wil ik ontzettend graag weer naar mijn vriendinnetjes in de straat. Lekker stoepen, touwtje springen, elastieken, verstoppertje spelen en blikkie trappen. Als we de snelweg bij Vinkeveen afrijden kan ik niet wachten om als eerste de watertoren te zien. Ik strek mijn nekje zover als mogelijk uit, want nu wil ik eens winnen. Maar nee, mijn zes jaar oudere broer of vier jaar oudere zus hebben hem weer als eerste gezien. Nu woon ik vlakbij de Watertoren en zie hem iedere dag. Mijn broer woont ver weg in Canada en mijn zus.. tja, die ziet hem nooit meer. Even een vakantie zoals ik hem als klein meisje beleefde. Een fantastische jeugdherinnering. Fijne zomer allemaal!