Wespennest

Ze vliegen af en aan. De beestjes zijn er maar druk mee om hun koningin te bevoorraden in het nest bij onze schuur. Voordat we op vakantie gingen zat het wespennest er al en mijn bouwvakker dacht dat hij de boel wel eventjes kon verdelgen door er wat pur in te spuiten. Nog diezelfde dag lag de gele purisolatie in kleine korreltjes op de grond. De vlijtige insecten hadden dat spul gewoon weggevreten. Dat ging dus niet werken. Na de vakantie zouden we er wel over nadenken wat te doen. Misschien viel het mee? Helaas, dat viel het niet: Bij thuiskomst hadden we niet alleen een wespenplaag in de tuin alsook een vliegenplaag in huis. Allemaal grote zwart-blauwe smerig zoemende stinkvliegen, omdat de prullenbak toch niet helemaal leeg bleek te zijn. Natuurlijk zaten de ramen en deuren potdicht ter preventie van inbrekers en aangezien het behoorlijk warm geweest is in Nederland. Nou ja, die vliegen zijn na het luchten van het huis en wat gewapper weggevlogen. Dat was snel bekeken, maar die wespen vliegen nog fijn rondom onze gezellige blokhut. Nou ben ik niet zo bang voor wespen, maar toen we een feestje hadden en er behoorlijk wat mensen om en nabij het nest stonden werden de beesten toch wat agressiever dan de bedoeling was. Het nest moest weg. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en dinsdag de firma Rentokil gebeld. Op donderdag stond er al een service medewerker op de stoep met een grote bus verdelgingsmiddel en een meterslange spuit. “Het is eigenlijk best wel zielig.” Zeg ik tegen de meneer in de rode bedrijfskleding. “Tja, ik wil ‘m ook wel laten zitten hoor, maar ze worden wel gewelddadiger naarmate het seizoen vordert en ze vertrekken pas bij de eerste nachtvorst.” Hij kijkt me afwachtend aan. Dat kan wel even duren, denk ik. Dus huppakee, het moorden moet beginnen. De meneer doet twee spuitjes met wit poeder links en rechts in de kier en de wespen blijven eerst druk in en uitvliegen. Ze worden wel een beetje paniekerig zie ik. Vooral de exemplaren die beduusd en onder dat witte spul weer naar buiten komen. Na een minuut of vijf zegt de terminator dat het nu al bijna gebeurd is en dat de koningin inmiddels wel vergiftigd moet zijn. De geelbruine lijfjes vallen bij bosjes op de grond en de schrik is groot rond het nest. “U kunt beter een stap naar achteren doen, mevrouw, want voor je het weet wordt u gestoken.” Aldus de insectenmoordenaar, die er geen greintje last van schijnt te hebben. Ik sta erbij en kijk ernaar en bedenk wat voor chaos het moet zijn ergens in de muur van de schuur ter hoogte van de wespenkoningin die langzaamaan aan het verzwakken is en voel me, tja, hoe voel ik me? Ik ben van de wespenplaag af en dat was de bedoeling, maar toch.. “Heeft u nog meer ongedierte dat bestreden moet worden? Mieren ofzo? Dat mieren-dood-middel is binnenkort ook niet meer in de handel verkrijgbaar, dus ik zou nog maar inslaan als ik u was.” “Waarom gaat dat uit de verkoop?” Vraag ik verbaasd, want ook dat wespenspul is niet meer te verkrijgen. “Daar zouden mensen zelfmoord mee kunnen plegen of hun schoonfamilie mee kunnen vermoorden.. hahaha!” Ik lach wat schaapachtig en vraag me af hoeveel beesten er al onder handen zijn genomen door de beroepsverdelger. “Ik ga weer naar mijn volgende klus.” Zegt hij. “Dat is dan vijfenzeventig euro. Wilt u hier even een krabbeltje zetten?” Wáát? Víjf-én-zéven-tíg euro?! Voor vijf minuutjes een spulletje in een kiertje spuiten? Maar ik houd me gedeisd, kijk ondertussen naar alle moordwapens in zijn bedrijfswagen, zet braaf mijn handtekening en wens hem een prettige voortzetting van zijn werkdag. Want wat ik beslist niet wil dat deze terminator roept is: “I’ll be back!”