Alzheimer

De stoomboot kwam voor ‘het huis’ aanmeren

Ze had ze al gezien

Sinterklaas met grote staf

En een Piet of tien

Ieder jaar zat ze te wachten

Met haar stoel dicht tegen het raam

Door alle kindersnoetjes

Voelde ze zich dan even niet eenzaam

Zwaaien deed ze als een wilde

De Sint had geen oog voor haar

Wat gek, hij kende haar toch wel

Na eenennegentig jaar..

De verpleegkundige kwam binnen

En vroeg of ze in haar broek had geplast

Ze pakte haar lievelingspop

En klemde die stevig vast

Oh, was het weer gebeurd

Door alle spanning rondom de Sint

Ze voelde zich op oude leeftijd

Ineens weer een heel klein kind

Verdrietig staarde ze naar buiten

Daar ging de bonte stoet

Ze ging haar schoen maar zetten

Dan kwam het vast wel goed

Ze wuifde nog één keer

Naar de menigte aan de kade

En wenste morgen in haar schoen

Op z’n minst een letter van chocolade